Pierwszy zwiastun był mdły, nudny i wyglądał na robotę stetryczałych mistrzów - Spielberga iHanksa, którzy kręcą, ale już zapomnieli o czym i co.
Na szczęście film rozmył wszelkie moje wątpliwości.
Jest w nim patos, są w nim ludzkie gesty podczas "zimnej wojny", jest uwielbienie amerykańskiego stylu życia i konstytucji, pojawia się nawet skromny bohater, który po stoczonej "bitwie" zmęczony kładzie się spać. Wszystko to jest odtwórcze i nuży w mainstreamie, ale nie ma się czego bać - mistrz Spielberg czuwa.
Wszystko jest wysmakowane, bohaterowie lawirują między potokami dialogów, które są cięte i ogniste niczym golarki samego diabła. W tle głównego wątku mnóstwo obrazków z epoki (paniczny strach przed wojną nuklearną - świetne sceny lekcji, budowa muru berlińskiego - na czele scena z przeskakiwaniem przez mur, przesłuchiwania czy w końcu życie w powojennej Europie). A wszystko nakręcone, udźwiękowione i zagrane perfekcyjnie.
Steven i Hanks nie muszą już niczego udowadniać nikomu. Ich filmy poniżej pewnego poziomu nie schodzą i prawdopodobnie nie zejdą, a te najgorsze są zawsze co najmniej dobre.
Ten film jest jak wino, stare, na dnie trochę osadu, ale smakuje wybornie, bo pochodzi z winnicy konesera.