Dzieło poddaje się wielorakiej interpretacji. Można je odczytywać jako zapis strumienia świadomości osoby dręczonej obsesją, wywołaną krytycznym przedawkowaniem programu „Sensacje XX wieku”.

Istnieje również ewentualność, że twórcom chodziło o pokazanie, jak upiór hitlerowskiego zbrodniarza igra z grupą upośledzonej młodzieży, wypełniającej egzystencjalną pustkę zabawami w niemiecką okupację. Straszydło nawiedza w sposób typowy dla martwych nazistów, np. za pośrednictwem sprzętu elektronicznego dręczy fragmentami wojskowego marsza. Prócz tego wrzeszczy w oddali, aby zdezorientowane ofiary poszukiwały źródła upiornych dźwięków.

Zdecydowanie najmocniejszy fragment filmu stanowi fantastyczna sesja terapeutyczna, której celem jest powstrzymanie majaczeń pacjenta napastowanego przez zjawę, uskuteczniana za pomocą medium i encefalografu.

Obraz obfituje w dramatyczne sceny przemocy, a trupy padają, niczym dojrzałe śliwki węgierki. Akcja to istna karuzela strachu. Widz ledwo łapie dech w przerażeniu, podszytym zachwytem wizjonerską inwencją autorów projektu.

Domyślności widza pozostawiono zagadkę, jak też rozwinęła by się fabuła, gdyby bohaterowie zamiast pamiątek po III Rzeszy, skupili się na zbieraniu futbolowych proporczyków, papieskich gadżetów albo psich kup? Oczywiście film nie udziela wprost odpowiedzi na to pytanie, pozwalając na nieskrępowaną eksplorację misternie konstruowanego labiryntu wyobraźni.