Oglądając "Dark City" nie mogłem wyjść ze zdumienia, że dopiero teraz, niemal 10 lat po premierze po raz pierwszy oglądam ten film. Toż to niezaprzeczalnie jeden z najlepszych obrazów SF lat 90-tych. Oglądany teraz nie traci nic na swej mocy, a dodatkowo zaczyna nabierać posmaku klasyki, co dobrze robi filmowi.

"Dark City" to mroczna wizja będąca skrzyżowaniem "Miasta zaginionych dzieci" z "Truman Show" (z którym niestety obraz Proyasa przegrał w walce o Hugo), choć sądząc po dodatkach twórcy woleliby porównanie z "Metropolis" Langa. Sugestywna wizja przenosi nas do miasta odwiecznej nocy, gdzie człowiek jest laboratoryjnym szczurem w rękach zdesperowanej rasy. Pojawia się jednak typowo dickowski 'człowiek, który był zmienną' i cały dotychczasowy układ się łamie...

Zanim Proyas zrobił nieszczęsny "Ja, robot" tworzył całkiem niezłe produkcje. Najpierw był "Kruk", a potem "Dark City". Film przywraca też moją wiarę w Goyera, którego nie ceniłem zbyt wysoko za całą trylogię "Blade'a", a ostatnio nakręcił nieszczęsnego "Niewidzialnego". Tu jednak wszystko zostało właściwie zbalansowane. Dobre, klimatyczne kino.