Wszystkie filmy Lyncha w praktyce są identyczne. To dosłownie pojedyncza myśl autora uchwycona we wspaniale wykonanych ekranizacjach. Niemniej za sprawą dwóch [moim zdaniem najlepszych w dorobku reżysera] scen Mulholland Drive wznosi się na wyżyny.

Pierwsza z nich to scena w teatrze. Niesamowicie odegrana i wyreżyserowana. Lynch w takim samym stopniu steruje aktorkami, co odczuciami widza. To jest taka scena, która samodzielnie może opowiadać film. Przypomina mi to pojedyncze sceny z 'Modlitwa za konających' Hodgesa, 'Sieć' Lumeta, 'Święta góra' Jodorovskiego

Druga to scena, w której reżyser dowiaduje się o zdradzie swojej żony. Mężczyzna znajduje się w swoim dość pustym/przestronnym domu, spogląda przez przeszkloną ścianę. Przy basenie znajdują się dwa leżaki różowy i zielony.
Znajduje swoją żonę w łóżku z innym. Wyrywa jej szkatule z biżuterią, biegnie do garażu i zalewa ją identyczną jak na leżaku różową farbą.
Proste, dosadne, genialne.