Uprzedzam, że nie czytałam wcześniej recenzji o filmie, więc miałam całkowicie otwarty umysł, gdy zastanawiałam się nad jego treścią.
Sceny w filmie nie układają się chronologicznie. Ostatnie wydarzenia miały miejsce na początku tej historii. Wkraczamy w życie aktorek i kochanek - Camilli i Diane, życie udane, pełne pasji i pożądania, do czasu, gdy szczęśliwa karta odwraca się od Diane. Camilla porzuca ją, aby związać się z reżyserem. Czara goryczy przelewa się, gdy wszyscy spotykają się na przyjęciu przy Mulholland Drive, na którym ogłoszono zaręczyny gwiazdorskiej pary. To za duży cios dla Diane, która dostrzega w Camilli tanią dziwkę bawiącą się kosztem innych. Zdradzona aktorka postanawia zemścić się na kochance i zleca jej zabójstwo. Spotkanie z mordercą odbywa się w restauracji Winkie'ego - wielokrotnie przewijającej się przez film, z którą to powiązany jest powracający w koszmarnych snach odrażający stwór, uosabiający wszystkie ludzkie pierwotne lęki i negatywne odczucia.
Camilla rzeczywiście ma zostać zastrzelona przy Munholland Drive, ale ginie w wypadku samochodowym, co tylko potwierdza przewrotność i nieprzewidywalność losu. W ten sposób kończy się ziemska wędrówka Camilli.
Diane natomiast popada w coraz gorszy nastrój, dręczą ją wyrzuty sumienia, które przyjmuję postać demonicznych staruszków (uwolnionych spod władzy zjawy) i nasza porzucona bohaterka popełnia samobójstwo.
Obie kochanki trafiają po śmierci do innego świata, nad którym pieczę sprawują ważne osobistości - bracia Castiglioni - im nie można się sprzeciwić. Świat ten jest jednym z wielu poziomów, których przejście jest naszym celem, gdy skończy się ziemska wędrówka. Pełno tu postaci, które przyjmują kształt twarzy, jakie były obecne w życiu Camilli i Diane. Pierwsza z kochanek nie do końca pozostawia swoje ziemskie "ja" w niepamięci, wciąż istnieje cienka nić mglistych wspomnień łączących Camillę z prawdziwym życiem. Dlatego odnajduje w torebce pieniądze jako wyraz związania ze spełnionym, pełnym przepychu życiem gwiazdy.
Diane natomiast przywodzi tutaj przede wszystkim poczucie winy - podróż odbywa się w towarzystwie staruszków. Zostawia za sobą ziemskie życie i przyjmuje inną rolę - Betty. Ślady wspomnień nie pozwalają jednak Camilli oddalić się od Diane - Betty, dlatego te znów stają się kochankami. Betty próbuje realizować swoje marzenia, starając się o rolę w filmie. Casting, którego realizacja leży w rękach panów tego świata, jest z góry ustalonym przedstawieniem, a jego celem jest wskazanie duszy, która ma się wybrać w dalszą drogę, bowiem życie pozaziemskie to nieustanna wędrówka dusz wcielających się w najróżniejsze role, niczym aktorzy nigdy nieschodzący ze sceny.
Umysł Camilli jest tak zagubiony, że ta nie wie, do którego świata należy i próbuje odnaleźć swoją tożsamość, odtwarzając elementy układanki z życia ziemskiego i kreując miejsca, które zapamiętała. Wciąż czuje, że jest w niebezpieczeństwie, musi się ukrywać. Nadal, jako ślad przeszłości, jest poszukiwana przez zabójcę, który przecież nie wykonał swego zlecenia. Camila próbuje uwolnić się od życia, bo taki powinien być los wszystkich dusz. Zaczyna od peruki.
Wzbudzając wiele emocji, występy w klubie Silencio obnażają prawdę o świecie. Wszystko jest odgrywane z playbacku i przedstawienie trwa nieprzerwanie, mimo kiepskich aktorów lub ich nieobecności. Jesteśmy tylko marionetkami tańczącymi tak, jak nam zagrają.
W posiadanie Camilli trafia niebieskie pudełko, do którego kluczyk miała od samego początku. Camilla jako postać tragiczna, pełna zagubienia, lęku i zniewolenia, zapada się w nicości pudełka, jej los był nieunikniony. Jedne dusze, takie jak "TA dziewczyna" z castingu, kontynuują wędrówkę, innym natomiast pisane jest zakończenie tej wędrówki tam, skąd biorą się pierwotne dręczące nas negatywne uczucia.