Pełen niepokoju, tajemniczości i wizji film Lyncha, który jak to u niego sytuuje się gdzieś na pograniczu jawy i snu, rzeczywistości i marzenia, rozumienia a przyswajania treści. W filmie nic nie jest tym, na co wygląda, bo sen bierzemy za jawę, a jawę za chorobowe wykrzywienie rzeczywistości. Dopiero z perspektywy końca możemy pokusić się o uporządkowanie akcji, pozbieranie odprysków realności w masie marzeń i pragnień. Jest tu miłość, jest zazdrość i morderstwo; jest świetna muzyka i klimat, który powoduje, że widz odjeżdża jak po grzybkach halucynogennych. Próbuje ułożyć układankę, ale co raz ktoś miesza mu rozsypane kadry. Trzeba mozolnie przedzierać się przez mgłę by ostatecznie dojść do finału - rozwiązania misternej intrygi.