Ten dokumentalny portret byłego przodownika pracy i działacza organizacyjnego, który po Październiku 1956 zrezygnował z kariery partyjnej i stał się na powrót zwykłym murarzem, okazał się w chwili powstania tak bardzo niecenzuralny, że na wiele lat zakazano jego rozpowszechniania. Bohatera filmu, Józefa Malesę, oglądamy w dniu największego święta w socjalistycznym świecie – 1 maja. Kamera obserwuje go w domu, z rodziną, a potem w drodze na pochód pierwszomajowy. Filmowe ujęcia, jakby żywcem wzięte z propagandowego reportażu, zostały zestawione z płynącym zza kadru gorzkim wyznaniem człowieka, który w młodości dał się uwieść pięknym hasłom ideologii i doznał goryczy rozczarowania. Reżyser ujawnia w ten sposób kontrast istniejący między tym, co oficjalne i publiczne, a tym co osobiste i ukryte. Pierwszomajowe sztandary, opowieść murarza i socrealistyczne piosenki rozbrzmiewające w tle, tworzą silne wrażenie, że świat niewiele się zmienił. Polska 1973 roku jest równie socrealistyczna jak dwadzieścia lat wcześniej.

Portret 45-letniego murarza z Warszawy zrealizowany w ciągu 1 dnia - 1 maja 1972 roku: od porannej toalety, przez udział w pochodzie, po spotkanie z kolegami. Obrazom zbiorowości towarzyszy z off-u wyznanie jednego człowieka, który ucieleśnia ideał klasy robotniczej. Z rodziny należącej do przedwojennej Komunistycznej Partii Polski, przez robotniczą młodość w okresie stalinowskim, po stabilizację w Polsce Ludowej - życie Józefa Malesy biegło równolegle do przełomów w historii jego kraju. Zderzenie ideałów młodości z praktyką dnia codziennego pozbawiło go części złudzeń, ale nie zniszczyło poczucia godności i szacunku do pracy własnej i cudzej. Murarz potrafi dostrzec i nazwać systemowe błędy realnego socjalizmu, ale nie widzi potrzeby, by zburzyć to, co zostało w tym czasie zbudowane ludzkimi rękami. Film odłożony przez cenzurę na półkę, trafił do rozpowszechniania dopiero w sierpniu 1980 roku.