Cieszę się, że obejrzałam ten dokument. Witold Kaczanowski – w Polsce mało znany (a szkoda); zagranicą uznany malarz. Ojciec – przed wojną dyrektor Szpitala Psychiatrycznego w Tworkach. W sposobie bycia towarzyski, pogodny, trochę lekkoduch z licznymi wpływowymi znajomościami, choćby Picasso. W swoich pracach pokazywał inne swoje oblicze, inny świat, przepracowywał w nich swoje traumy (II wojna światowa, śmierć matki po narodzinach). Czarne dziury, krawędzie, „ludziki” zmierzający gdzieś, dokądś… samotność, odchodzenie… Opisywał pędzlem „okaleczony świat” (w filmie przywołany jest ten wiersz A. Zagajewskiego). Padają też słowa „Ludzie /ci zainteresowani/ potrzebują kultury. Potrzebują wydarzeń, które czynią ich intelektualnie bogatszymi i emocjonalnie wrażliwszymi” lub „Miłość jest wtedy, kiedy ktoś do mnie przychodzi, aby opowiedzieć mi o mnie”. Bohater ma świadomość starzenia, zadaje sobie pytania o śmierć. Zmarł 12 marca 2025r. Wzbogacający dokument warty obejrzenia.