Jestem poruszona tym filmem na wielu poziomach:
- po pierwsze ukazuje męską przyjaźń i męską wrażliwość: łzy, troskę o siebie, oddanie, współczucie, podziw - piękne to i głębokie
- po drugie: to pierwsze sprawia, ze film jest głęboko ludzki
- po trzecie: film jest o utracie siebie na rzecz dorosłego życia: odpowiedzialności, rezygnacji z marzeń, bo na świecie są dzieci i zamiast doktoratu trzeba nimi się zająć i tak powoli, powoli umieramy - jeśli jesteśmy odpowiedzialni, zapominamy, o co w życiu nam chodziło
- i ostatnia refleksja: alkohol w tym filmie jest wyzwalaczem: stłumionych pragnień, stłumionego ja, powrotem do młodości (dlatego na końcu bohaterowie bawią się z młodymi i jak młodzi), odzyskali siebie i dlatego odzyskali - poza jednym, który nie miał do czego wrócić lub myślał, że nie ma - sens życia.
Okazuje się, że to, co w nas - ta energia, kreatywność i szaleństwo - daje radość.
Piękny film...