Wspaniałą szansę pożegnania otrzymał w tym filmie Henry Fonda. Nie każdy wielki aktor mógł doświadczyć czegoś takiego. Nie umniejszałbym tym samym roli Kathariene Hepburn, ale moim zdaniem to Fonda stworzył tu najgłębiej przejmującą kreację. Tylko o kilka miesięcy przeżył premierę tego filmu, opowiadającego o jesieni życia...
Historia jest kameralna, w jakimś sensie nawet schematyczna. Ładna oprawa wizualna swoją skromnością przypomina nieco produkcję telewizyjną. Miejscami da sie odczuć, że pierwowzorem filmu była sztuka sceniczna. Nie sa to jednak jakiekolwiek wady, gdyż nie mozna oprzeć się wrażeniu, że właśnie tak jest najodpowiedniej. W "Nad Złotym Stawem" nie ma ani jednej fałszywej nuty. Film jest szczery i autentyczny aż do bólu, ale bólu dyskretnego, nostalgicznego i w gruncie rzeczy pogodnego.
Spokój, refleksja, trochę goryczy i ukojenia. Jest wiele dobrych filmów o ludziach zamykających już swoje długie życie (np. "Prosta historia"), ale ten jak mi sie zdaje jest najlepszy...