... choć niektóre sceny bardzo fajnie zaaranżowane. Daje się wyraźnie odczuć nostalgię, umęczenie, zgryzoty... Główny akcent położono na impresje, jakich doznaje tytułowa Nadja, ale wiele motywów rozprasza ten klimat, który - gdyby udało się go konsekwentnie podtrzymać - byłby bardzo ujmujący, no może poza tymi wstawkami zrobionymi czymś w rodzaju kamery przemysłowej.
Niestety - jak van Helsing zajeżdża na plan na rowerze i wygląda jakby był wyjęty z zupełnie innego kontekstu, albo Renfield - oddany sługa, który bardziej przypomina wyluzowanego hipisa i niezależnego indywidualistę, momentami bardziej roztropnego, niż nasza bohaterka, antropolog Edgar - a raczej to, co z niego pozostało, gdyż umęczony abstynencją, zostaje ocucony tylko po to, aby asystować w zgładzeniu swej siostry, dostając przy tym młotkiem po łapach :) Według mnie jest wiele w tym filmie rzeczy totalnie z dupy wyjętych i niejako na siłę, bez jakiegoś wyczucia i twórczej intuicji, wciśniętych pomiędzy sceny właściwe, tworzące obraz właściwy. Aż żal, że zdecydowano się (celowo czy mimowolnie) na ten rozgardiasz, bo niektóre ujęcia na prawdę są przejmujące, zarówno dobrze zagrane, jak również świetnie zaaranżowane i udźwiękowione. Szkoda... rzeczy marginalne popsuły efekt finalny, dlatego bardziej doceniałbym poszczególne wyimki, niż cały film. Więc za te wyjątkowe fragmenty - 10, ale za całość - co najwyżej 5.