Ameryka, kraj nowych możliwości. Ameryka, gdzie wszystko można zacząć od nowa. Piękne słowa sugerujące raj. Jednak ten raj ma swoją drugą stronę, mroczną, pełną bólu i cierpienia i to wcale nie związaną z teraźniejszością czy przyszłością, lecz z przeszłością. W filmie Sheridana Ameryka jawi się jako miejsce, gdzie gromadzą się zranione dusze, dokąd uciekają ludzie przed samymi sobą. Tak jest w przypadku głównych bohaterów, irlandzkiej rodziny, która postanowiła zerwać z Irlandią po tym, jak po długotrwałej chorobie zmarł tam syn, 5-letni chłopiec. Sheridan nie odkrywa jednak Ameryki, kiedy na ich przykładzie konstatuje, że ucieczka za ocean, choć fizycznie bardzo odległa, w rzeczywistości niczego nie zmienia. Ich rany, ich cierpienie ma bowiem charakter wewnętrzny, psychiczny. Gdziekolwiek więc pójdą, tam będzie i ból straty. Jedynie konfrontacja z tragedią, próba poradzenia sobie, a nie odwracanie się tyłem daje możliwość zamknięcia ran, uzdrowienia.
„Nasza Ameryka” choć nie mówi nic nowego o ludziach, których dotknęła rodzinna tragedia, to jednak mówi to w sposób niezwykły. Narratorem, pryzmatem przez który oglądamy świat, reżyser uczynił dziecko, małą dziewczynkę. W ten sposób całość nabrała niezwykłego, magicznego znaczenia. Oglądając surowe i często ciężkie życie nielegalnych imigrantów widz ma jednak wrażenie, że ogląda bajkę. Mamy więc dobre wróżki, potwora o złotym sercu i inne standardowe bajkowe postaci, wszystkie osadzone w realiach współczesnego Nowego Jorku. Nadaje to filmowi dodatkowej głębi, dodatkowej warstwy emocjonalnej. Dzięki temu „Nasza Ameryka” jest po prostu filmem niezwykłym.
Jednak nie tylko Sheridan – reżyser i współscenarzysta – zasługuje na pochwały. Ze swoich ról znakomicie wywiązali się także aktorzy: Paddy Considine w roli skamieniałego ojca, Samantha Morton w roli matki i Djimon Housou w roli śmiertelnie chorego malarza. Całości dopełniają świetne zdjęcia Declana Quinna, które choć realistyczne idealnie wpisują się w baśniową atmosferę.