Efira zagrała wyśmienicie, wierzę jej bohaterce, rozumiem jej uczucia, ale nie zgadzam się, że to film o terrorze państwa opiekuńczego jak napisano w recenzji.

Kobieta ma nocną pracę, syna nastolatka, który pełni rolę drugiego rodzica, a przecież ma swoje potrzeby i sam jest jeszcze dzieckiem. Wypadek to nie powód, żeby ograniczać prawa rodzicielskie do 2 wizyt w miesiącu, ale kobieta nie odbiera telefonu od własnych dzieci, ignoruje telefony od opieki społecznej i mimo, że zapowiedzieli wizytę ma w domu syf i organizuje przyjęcia z alkoholem z dziećmi w domu. Potem jest tylko gorzej, nie panuje nad sobą, nokautuje pracowniczkę opieki (mega irytującą), szarpie się z ochroną w sądzie, by w końcu porwać własne dziecko, a drugie puścić do szkoły gastronomicznej w innej części kraju. Kto jej pomoże jak nie drugi syn zająć się małolatem w Hiszpanii?

Na pewno film pokazuje, że forma opieki społecznej często zawodzi, ale z drugiej strony możemy sobie tylko wyobrazić co pracownicy MOPSów oglądają na co dzień, co obiecują i jak kłamią rodzice, gdy zabiera im się dzieci, które gdy są małe kochają bezwarunkowo. Sorry, ale główna bohaterka nie nadaje się na jedynego opiekuna swoich dzieci, po prostu inaczej należałoby jej pomóc.