o ile w formie 'nie zaluje swojej mlodosci' to wciaz glebokie lata 40te, to temat poruszony przez kurosawe, charaktery i postawy bohaterow wyraznie przypominaja to, co w szczegolny sposob bedzie pozniej charakteryzowalo tego rezysera. moze mniej w jego filmach samurajskich, za to w wiekszosci obrazow wspolczesnych z latwoscia mozna zauwazyc kilka elementow wspolnych. zestawienie noge i itokawy - z jednej strony bezkompromisowy, pewny swych idealow bojownik o wolnosc slowa, z drugiej takze bojownik, ale tymczasowy, ktory porzuci mlodosc i sie ustatkuje - przynosi na mysl chociazby 'rudobrodego', z tym ze tam mamy lekarza, ktory chce leczyc bez wzgledu na wszystko i lekarza, ktory chce leczyc, ale w dogodnych warunkach. tutaj przemiany tego drugiego nie ma, ale tez byc nie musi, gdyz kurosawa bohaterka filmu czyni yukie - mloda dziewczyne zakochana w obu mezczyznach (nie tych doktorach rzecz jasna :)). to ona przejdzie tu diametralna zmiane charakteru, odrodzi milosc i szacunek rodzicow do zmarlego syna, a zarazem znajdzie cel wlasnego zycia.
caly film jest bardzo poprawnie zrobiony, zarowno pod wzgledem rezyserii jak i aktorstwa. chyba wlasnie ta 'poprawnosc' nie pozwala mi zaliczyc go do najwiekszych dziel kurosawy. roznica miedzy tym obrazem, a pozniejszym o dwa lata 'pijanym aniolem' jest kolosalna. nawet takashi shimura, chociaz tu w swietnej (chociaz dla mnie nieco zaskakujacej), epizodycznej roli negatywnego bohatera, tam jako niestroniacy od kieliszka doktor, jest niesamowicie zywotny, autentyczny. a czy toshiro mifune moglby diametralnie zmienic ten film? watpie, susumu fujita chociaz jak wszyscy poprawny :), pasuje do roli noge jak ulal. po obejrzeniu 'nie zaluje swojej mlodosci' naprawde polubilem tego aktora. i chociaz calego obrazu nie mozna uznac za przelom w karierze kurosawy, to stanowi on kolejny wazny krok w drodze do wykreowania jego niepowtarzalnego stylu.