Speak no evil nie dla mnie jest typowym thrillerem o biednych misiach, którzy złapani w pułapkę złych, muszą się przed nimi bronić, ale opowieścią o konfrontacji dwóch rodzajów podejścia do życia. Nie wiem jak dla innych, dla mnie para bohaterów od początku była niezmiernie irytująca, zwłaszcza Louise, która bezustannie kazała swojej córce być cicho, tłumiła wszystkie możliwe przejawy jej emocji i traktowała ją jak pięcioletnie dziecko. Generalnie Daltonowie są mało sympatyczni, mają irytujące poczucie wyższości wobec innych. Uważają, że są lepsi, bo nie podróżują, są zamożni, nie jedzą mięsa, a w ich domu wszystko jest nowe i czyściutkie. Jednym z bonding momentów z ich przyszłymi oprawcami jest przecież wyśmiewanie się z duńskiej pary.
Paddy i Ciara postrzegają ich jako zadzierających nosa snobów, którzy nie znają "prawdziwego życia", a bezę jedzą łyżeczką, z kolei dla Bena, a zwłaszcza dla Louise, angielska para to barbarzyńcy, dzikusy i prostacy, uprawiający kult siły i przemocy (i w sumie trudno się takiej ocenie dziwić, zważywszy na zachowania obojga wobec dzieci czy siebie nawzajem). Przypominają dwa zwaśnione plemiona, które można by zastąpić choćby zwolennikami przeciwnych poglądów politycznych czy idei - np parę fanów Konfy i parę głosującą na Razem. Niby wszyscy są dla siebie mili i tolerancyjni, ale tak naprawdę coraz bardziej chcieliby utrzeć nosa przeciwnej stronie.
W ostatecznym rozrachunku okazuje się, że wszyscy mieli trochę racji, i że wszyscy się mylili. (spojlery) Paddy, który wierzył w kult siły i bycia "samcem Alfa", został pokonany przez mężczyznę, którego zdradziła żona, bo jego siłą było przywiązanie do rodziny i miłość. Z drugiej strony wszyscy w tej rodzinie musieli przełamać swoje granice i uciec się do przemocy, łącznie z dziećmi. Dopiero po tym rodzice są w stanie znowu docenić swój związek, a dziecko bez problemu oddaje pluszowego królika. Dlatego też Paddy cieszy się, gdy Ant rozwala mu łeb cegłą. (koniec spojlera)

Czy ja za dużo rozkminiam, czy ktoś jeszcze tak to odebrał?