Świat się zmienia. Wreszcie do głosu dochodzą grupy społeczne, które do tej pory były w cieniu lub ten głos miały odebrany. I ta zmiana powoduje, że wymaga to od ludzi (przede wszystkim białych mężczyzn) zweryfikowania swojego dotychczasowego obrazu świata, swojej w nim roli. I dla wielu, w tym widzę dla Ciebie jest to trudne. A kino to pokazuje i na szczęście "uczy" kobiety niezależności. I bardzo dobrze.

Właśnie świat się nie za bardzo zmienia - to media czyli nie wybrana przez nikogo demokratycznie władza wpływu, będąca w ręku wąskiej grupy stara się zasugerować takie przemiany i urabiać opinie publiczną. Te grupy społeczne "pokrzywdzone" (kolorowi, LGBT) wcale nie miały odebranego głosu tylko miały głos wprost proporcjonalny do ich zdecydowanie mniejszościowej reprezentacji w społeczeństwie, i to w tym momencie media starają się wykreować obraz pokrzywdzenia (gra na emocjach) i nastawić nas przeciwko sobie. Wiara w to, że media kierują się tutaj sprawiedliwością społeczną i dobrem ogółu jest naiwna. I ostatecznie - nie chcę aby kino było agitką "uczącą" widza, czy to w sposób prawicowy czy lewicowy czy jakikolwiek. Jeśli kino ma być sztuką, a tego od niego oczekuję, musi wyrastać z zupełnie innego pnia.

Sztuka zawsze pełniła rolę edukacyjną, pokazywała różne wizje świata. Sztuka nie jest tylko formą, ale przede wszystkim treścią, która ma oddziaływać na ludzi. To dlatego różnej maści dyktatorzy i autokraci niszczyli niezależnych twórców - palenie książek, nie dawanie pieniędzy na kulturę, ostracyzm, prześladowania.
Na jakiej podstawie twierdzisz, że grupy wykluczone (społeczność LGBTQ+, ludzie o innym kolorze skóry niż biali, kobiet itp.) nie miały odebranego głosu? Jakieś źródła może?
O ciągle trwającej nierówności w życiu codziennym, niesłuchaniu głosu kobiet, nie braniu pod uwagę ich potrzeb bardzo ciekawych faktów można dowiedzieć się z książki "Niewidzialne kobiety. Jak dane tworzą świat skrojony pod mężczyzn" Caroline Criado Perez. Proponuję poczytać.

"Przede wszystkim białych mężczyzn..."? Proszę nie zaklamuj rzeczywistości. Przyszłość należy do islamu, a tam pozycja kobiety jest taka, że ta z filmu to prawdziwy raj :) Jeszcze kobiety będą tęskniły za patriarchatem, którego, żeby nie było, zupełnie nie popieram.

Masz sporo racji. Żeby nie napisać 100 % :) Kino zmierza w dziwnym kierunku. Ja, zamiast wyczekiwać nowych premier jak to kiedyś robiłam, raczej szukam starych perełek, gdzie każdy tworzył sobie kino takie, jakie chciał, a nie jakie mu narzuca elita próbująca sterować tym, co mamy myśleć. ,,12 gniewnych ludzi'' - gdzie dzisiaj są takie filmy???

Mnie szczególnie żal zrobiło się głównej bohaterki w momencie, w którym powiedziała, że harowała 30 godzin bez przerwy i to kocha... Hm, no ja, mimo że uwielbiam swoją pracę, po 30 godzinach harowania bez przerwy chyba odgryzłabym komuś łeb :) Takie wciskanie kobietom, że praca zawodowa ponad miarę jest spoko powinna być już passe. Mam nadzieję, że młode dziewczyny w te bajki nie uwierzą. Żeby było jasne - praca to ważny element życia każdego człowieka, ale nie samą pracą człowiek żyje i nie wierzę, że normalna osoba powie, że uwielbia pracować 30h bez przerwy. Już nieważne jakiej płci. Chyba że powiedziała to, żeby jemu nie sprawić przykrości. Ale nie sądzę. Brzmiała wiarygodnie :)

Ja zrozumiałam to w ten sposób, że nawet harówa jest lepsza niż zniewolenie. Nie - dla systemu, w którym kobieta ma z góry wyznaczoną rolę pani domu służącej i zależnej od męża. Oczywiście praca po 30 godzin, by utrzymać siebie i męża jest też pewnym zniewoleniem. Nie ma tu absolutnej wolności, ale nie ma też zamknięcia kobiety w jednej roli, narzuconej społecznie. Natomiast gdyby mąż w prawdziwym świecie poszedł do pracy i dzielił obowiązki domowe to wtedy pojawia się zarys wolności dla obojga i brak przymusu pracy z dodatkowymi dyżurami. Problem jest w tym, że on nie pracuje zawodowo i nie ogarnia domu. Czyli w obu światach i w tym rzeczywistym i tym wirtualnym bohaterka jest na przegranej pozycji.

Jako kobieta pracująca na wysokim stanowisku zupełnie inaczej odebrałam ten film. Zazdrościłam tym dziewczynom. Nie chciałabym żyć tak wiecznie, ale z utęsknieniem patrzyłam na to, że można tak bardzo skupić się na domu, dzieciach. Wieczorem być zrelaksowaną i chętną na zabawy, wiecznie pięknie ubraną i jeszcze w ciągu dnia popływać sobie w basenie. Przeszły mnie myśli, co poszło nie tak z tym światem, że musimy się tak zacharowywać i nie mieć siły na to co najważniejsze, właśnie ten dom i tego mężczyznę i relaks. A też kocham swoją pracę jak główna bohaterka i też często wracam tak zmordowana do domu.