Probowalam wpisac na tej stronie w ramach ciekawostki, iz ów film został zadedykowany pamieci Nico: wieloletniej towarzyszki zycia i współpracowniczki Philippe'a Garrela, przedwczesnie zmarlej w 1988 roku. Moze faktycznie nota ta nie miesci sie w ramach jakiejkolwiek ustalonej kategorii, jakkolwiek wpis odrzucila osoba, ktora dzien wczesniej domagala sie ode mnie podania nazwy jury przyznajacego Cesary... Abstrahujac zas od problemow weryfikacji i skupiajac sie na przekazie zawartym w "J'entends plus la guitare": wydaje mi sie, iz osobiscie na tyle dobrze orientuje sie w specyfice twórczosci filmowej Philippe'a Garrela, ze moge uznac wspomniana informacje za jedna z kluczowych przeslanek pozwalajacych na pelne zrozumienie omawianej pracy.