Miała to być pełna radości życia "opowiastka łotrzykowska" o działającej w okolicach Rzymu grupie oszustów .Jednak już w czasie realizacji Fellini zmienił koncepcję , przygnebiony wyrachowaniem srodowiska , które lepiej poznał podczas zdjęć.W rezultacie powstał fim gwałtowny i niezbyt konsekwentny, chwilami naiwnie moralizujący .A jednak po dziś dzień jest on porywający, bo pełen bólu .Główny bohater oszust -weteran Augusto (miał go zagrać Bogart ale było to niemożliwe ze względu na stan jego zdrowia) o śmiertelnie znuzonym obliczu Broderika Crawforda podejmuje rozpaczliwe i niezręczne próby przełamania izolacji , otwarcia sięna uczucia , na przyjażń i miłośćI ponosi w swoich wysiłkach serię coraz bardziej upokarzających klęsk.Ten wizerunek człowieka wypalonego mógłby się wydawać zbyt melodramatyczny .Podobnie jak wiele sytuacji przedstawionych w filmie .A przecież dzieki kreacji Crawforda , który nie nadużywa mocnych efektów i wystrzega się jednoznaczności oraz dzieki kilku wstrzasającym sekwencjom "Niebieski ptak" zachował emocjonalna siłę .Słusznie pisano ,że w tym równym , pospiesznie zmontowanym filmie Fellini osiągnał rzadką u siebie drapiezność wizji świata ,zblizoną do dzieł Buneula ,choć nie tak wieloznaczną .Oszukiwani nie budzą litości , nie są wiele lepsi od tych co ich wykorzystują Pesymizm Felliniego nie jest w tym przypadku rozświetlany nieśmiałą nadzieją miłości,jak w "La stradzie".A jednak bolesny finał (będący niewątpliwie aluzją do Drogi Krzyżowej)może budzić do dziś ambiwalentne odczucia:z jednej strony -jego natrętny symbolizm , z drugiej - zapadająca w pamięć , przejmująca twarz Crawforda.