Moim zdaniem film moco niedoceniony i rozpatrywany w bardzo powierzchownych kategoriach. I wcale nie mam na mysli samej problematyki tego filmu i bynajmniej nie mam zamiaru przedstawiać rewolucyjnych poglądów na temat niesprawiesliwosci w społeczeństwie, które tylko na pozór już nie jest feudalne itd. Kiedy czytam natomiast opinie i recenzje, że opowiada on o trzech nierobach, którzy włóczą się po osiedlu i palą jointy i, że jest prostolinijny odnoszę wrażenie, że niektórzy sami są zbyt prostolinijni na ten film. W taki sposób można podsumować wszystko co zostało uznane klasykę od Greka Zorby po Pulp Fiction. Róznica między banałem i żenadą, a czymś dobrym jest cienka ale wyraźna i la Haine jest po jej drugiej stronie. Przede wszystkim portrety bohaterów. Zostali oni wykreowani bez płycizn psychologicznych i bez przesadnej dosadności, chociaż są to postaci bardzo wyraziste i każda coś symbolizuje, to żadna nie jest czarno biała. Relacje między bohaterami zostały uchwycone z taką subtelnością i naturalnością, że jest to godne podziwu, chociaż obawiam się, że docenią to tylko ci, którzy sami wychowali się na blokowisku. Poza tym klimat tego filmu. Moim zdaniem czerń i biel wcale nie mają wprowadzać nastroju pesymizmu czy beznadzieji, a nieco odwrócić uwagę widza od tego co pozornie wysuwa się na pierwszys plan, czyli nienawiści. Bo La Haine przy głębszej analizie nie opowiada o nienawiści jako mitycznej złej sile, która jest motorem napedowym bezmózgich bandytów, , tylko o tym, że rodzi się ona z bezsilności i o tym, że rzadko bywa "skrystalizowana". Świetna, choć dyskretna praca kamery. W filme jest kilka trików, które zauważa się dopiero za którymś razem, ale mimo to jakoś podskórnie się je odczuwa. Masa smaczków, które dodają mnóstwo kolorytu temu filmowi: przyjaźń między Żydem, Arabem i Murzynem, prezentacja bohaterów na początku filmu (tańce i ich imiona które widnieją w graffiti, sygnecie i na plakacie promującym walkę), klamra kompozycyjna (Said otwierający oczy w pierwszym ująciu i zamykający w ostatnim), zasady greckiego dramatu, chociaż zgrabnie wkomponowane w schemat tradycyjnego filmu (trzech głównych bohaterów, akcja ma jeden przewodni motyw, wybór tragiczny, rzecz dzieje się w Paryżu, akcja rozgrywa się w przeciągu jedenej doby, historia Grunawdzkiego, wiele nawiązań do haju haszyszowego (wysmakowanie i subtelność tych scen docenią tylko palacze:) plus osiedlowe osobistości i niesamowity zmysł z jakim przedstawiono życie na blokowisku(to znowu będzie gratką tylko dla "blokersów"). To wszystko sprawia, że film ten jest nietuzinkowy, nakręcony z dużym smakiem. Ktoś próbował go prównywać z "Miastem Boga" na korzyść tego drugiego, oceniajac La Haine jako banał. Jest to mocno nietrafione porównanie ballady o bandyckim życiu z czymś bardzo szczerym (nie banalnym). W filmie o faweli w Rio (notabane tez bardzo dobrym, m.in ze względu na ciekawą, choć nieco wypaczoną w stosunku do książki, historię,świetne zdjęcia i oddanie klimatu Rio) postaci są mocno odhumanizowane i akurat nie ze względu na przemoc, która epatuje z tego filmu sto razy mocniej niż w przypadku La Haine. Są poprostu okrojone z życia wewnętrznego, jak w bajce i tak też należy ten film traktować.
Oczywiście i tak wiele osob oceni ten film przez pryzmat swoich doświadczeń czy opinii na temat rodzimych mieszkańców polskich blokowisk, w obawie przed którymi nie mogą spać. Uwazam jedenak film ten za godny polecenia i osobiście bez wahania umieściłbym go na liście 10 najlepszych jakie widziałem.