Przeczytawszy artykuł z recenzją tego filmu na stronie oko.press, udałam się na ten film, żeby zobaczyć w jaki sposób jego twórcy będą próbowali przekonać widzów do swoich poglądów na temat aborcji. Spodziewałam się przedstawienia sprawy w sposób czarno-biały, subiektywny do granic możliwości. A co zobaczyłam? Ludzi. Radosne, przyjacielskie kobiety pracujące w Planned Parenthood, które piją razem kawę, żartują, cieszą się z nadchodzących narodzin dziecka, aktywistów pro-life, którzy oblegają płot kliniki, trzymają transparenty z wizerunkami nienarodzonych dzieci, krzyczą obraźliwe hasła w kierunku kobiet wchodzących do kliniki, a nawet dopuszczają się zastrzelenia lekarza, znanego z wykonywania aborcji. Z drugiej strony ukazano kobietę, dyrektorkę kliniki PP, dla której zabiegi aborcyjne są głównym źródłem dochodów, a reputacja kliniki ważniejsza od życia pacjentek. Na ekranie widzimy również ludzi modlących się za kobiety, które chcą dokonać aborcji, oferujących im wsparcie. Zostały przedstawione dobre i złe cechy obu stron na tle historii Abby Johnson. Oczywiście wiadomym jest, że twórcy filmu nie popierają usuwania ciąży, jednak nie potępiają kobiet, które jej dokonują. Przed rozpoczęciem seansu miałam w głowie słowo, którym niektóre osoby określały ten film :”propaganda”. Jednakże bezskutecznie próbowałam się jej doszukać. W moim odczuciu było to tylko przedstawienie argumentów ze strony działaczy pro-life. Nie oceniam gry aktorskiej,dialogów, gdyż zwyczajnie się na tym nie znam, jednak film nie zasługuje na najniższą notę.