Bardzo złe filmy zazwyczaj dzielę na dwa nurty. Pierwszy z nich to dzieła klasy Z. Zamiast krótkiego scharakteryzowania cech tego typu kina wymienię kilka tytułów: “Rekin widmo”, “Zombiebobry”, “Piraniokonda”. Do reżyserów tego typu produkcji mam ogromny szacunek. Jasne, może i tworzą oni coś głupiego i beznadziejnego, ale zazwyczaj wkładają w to dużo serca, a finalnie takie film ma w sobie ogromne walory rozrywkowe. Jest jednak drugi rodzaj bardzo złego kina, którego oglądanie przyprawia mnie o mdłości – mowa o religijnych filmach apologetycznych, szczególnie tych zza oceanu. Tytuły takie jak “Bóg nie umarł” to raczej pole do analizy dla socjologów i psychologów, a nie filmoznawców, bowiem ich poziom realizacyjny jedynie sporadycznie wybija się ponad programy oferowane przez TVN Style, a fabuła nie oferuje niczego poza próbami zmanipulowania widza przez twórców. Przed seansem, ku mojej zgubie, nie sprawdziłem nawet nazwisk reżyserów, przez co nie miałem większych obaw. Zresztą wypełniona po brzegi sala wydawała się być zachęcającym znakiem…

Zanim jednak przejdę do właściwej recenzji, chciałbym napisać dwa słowa na temat pewnej drażliwej kwestii. Oczywistym jest, że podczas oceniania jakiegoś tekstu kultury nie można całkowicie oderwać się od własnych poglądów. Recenzja jest z natury skrajnie subiektywnym tekstem, przedstawiającym moje odczucia, przemyślenia i ocenę omawianego dzieła. Bardzo ważnym elementem opinii jest moralny osąd wymowy i treści danego dzieła. Niektóre teksty kultury są po prostu szkodliwe, ponieważ afirmują systemy wartości sprzeczne z humanizmem czy powszechnymi prawami człowieka. A “Nieplanowane” bez wątpienia takim filmem są, dlatego też poddaję go krytyce również na płaszczyźnie moralności. Niestety tak już jest z tekstami kultury, których jedynym założeniem jest apoteoza konkretnych ideologii, że ludzie głęboko wierzący w nieomylność swych poglądów tracą umocowanie w rzeczywistości i faktach i oceniają wszystko przez pryzmat swych wierzeń…

Abby Johnson jest dyrektorem kliniki działającej pod egidą Planned Parenthood, w której oferowane są rozmaite zabiegi medyczne, w tym aborcje. Tak na dobrą sprawę niezbyt rozgarnięta z niej kobieta – nie potrafi zapamiętać czterocyfrowego kodu do drzwi, nie ma ani grama charyzmy czy własnych poglądów. Do Planned Parenthood trafiła dziełem przypadku i, prawdę mówiąc, dziełem przypadku również zeń odchodzi. Johnson przy okazji jest też narratorem filmu, który z offu opowiada widzom swoją historię życia. Ot, coś jak “Mechaniczna pomarańcza” Kubricka, choć porównywanie arcydzieła kina z lat 70 i tego filmu jest nie na miejscu.

Za reżyserię odpowiada duet Chuck Konzelman i Cary Solomon, scenarzyści wspomnianego wcześniej “Bóg nie umarł” oraz kilku innych filmów apologetycznych. Niestety w “Nieplanowanych” wychodzi na jaw brak doświadczenia obu reżyserów. Od strony technicznej film przypomina słabszy odcinek niskobudżetowego sitcoma. Niektóre kadry są prześwietlone, w dwóch zauważyłem źle zedytowany greenscreen, a sposób montażu jest żywcem wyjęty z seriali paradokumentalnych. No, może poza pierwszą sceną, w której mamy doskonały przykład na to, jak nie robić montażu eliptycznego. Konzelman i Solomon bardzo chcieliby opowiedzieć historię w stylu zerowym, ale przeszkadza w tym bardzo nijaka narracja, niepozostawiająca miejsca na choć odrobinę ambiwalencji. Wprowadzenie narratora okazało się dla reżyserów bolesnym strzałem w stopę. Abby Johnson jest postacią zaskakująco apatyczną, pozbawioną choć odrobiny charyzmy czy innych cech, za które można ją polubić. Brak energii głównej bohaterki uniemożliwia utożsamienie się z nią, a przy okazji całkowicie zabija dramatyzm fabuły i wypacza sens retrospekcji służących za podstawowy sposób opowiadania historii.

Doczytaj ciąg dalszy recenzji na moim blogu: https://500filmow.pl/nieplanowane-2019/