Ależ fajny film, może nie zaskoczenie roku, bo spodziewałem się poziomu przynajmniej dobrego, ale jednak Webb sprawił mi przyjemną niespodziankę. Przede wszystkim scenariuszem, który może i nie jest dopięty na ostatni guzik, ale czyni rzecz nie tak częstą w kinie superbohaterskim, czyni „cywilne” życie bohatera niemniej interesującym (o ile nie bardziej) od jego przygód w kolorowym trykocie. Tutaj nie ma pośpiesznego przeskakiwania przez „nudne” fragmenty w oczekiwaniu na możliwość pobawienia się CGI. Wręcz przeciwnie, reżyser sprawia wrażenie lekko znudzonego prezentowaniem genezy Spider-mana, większą radochę mając w kreśleniu postaci Petera Parkera – sieroty, odkrywającej sekrety rodziców, szkolnego outsidera, który bynajmniej nie jest zastraszoną pierdołą, no i w końcu zadurzonego nastolatka, który nie powiela większości żenujących zachowań uparcie przypinanym na ekranie młodocianym zakochanym. Jego relacje z Gwen Stacy są fajne, szczere, przekonujące i dobrze poprowadzone od początku do końca. Duża w tym zasługa obojga aktorów. Emma Stone urzeka we wszystkim, więc to żadna zaskoczenie, Andrew Garfield w zasadzie podobnie, ale do tej roli jest zwyczajnie stworzony, to najlepsze co wynikło ze zresetowania serii. Pajęczak w jego wykonaniu jest bliższy temu komiksowemu, tak wyglądem jak i zachowaniem - błazenadą, brawurą i błyskotliwością. To co lekko rozczarowuje, to poprowadzenie wątku czarnego charakteru, fajnie zarysowanego, z dobrą rolą Rhysa Ifansa, ale ewoluującego z czasem w typowego złoczyńcę z głupim planem zagrażającym życiu bogu winnym mieszkańcom Nowego Jorku. Są jeszcze inne drobne rysy, ale to szczegóły nie rzutujące na odbiór tego sprawiającego dużo frajdy, blockbustera. A, no i jest jeszcze jedno z najfajniejszych cameo w karierze Stana Lee.