Słuszne to i Sprawiedliwe,Godne i Zbawienne !

Niestety nie mogę się zgodzić. Po pierwsze trzeba sobie zadać pytanie jaki gatunek ten film prezentuje, bo ja zabierałem się za niego jak za horror, bo tak też był przedstawiany w recenzjach na przeróżnych portalach (np.: "NIEWINIĄTKA. Horror, który trzyma na krawędzi fotela - Film.org"). Nie, film ów nie trzymał mnie na krawędzi fotela, akcja była przewidywalna, momentami reżyser wręcz łopatologicznie zapowiadał scenę, która ma za moment nastąpić - np. złamanie chłopakowi grającemu w piłkę nogi poprzedzała scena, w której główny "złoczyńca" łamie gałąź. Był to zabieg całkowicie niepotrzebny, gdyż na tym etapie filmu widz dobrze wiedział jakimi mocami ów antybohater dysponuje; zresztą było pokazane, że potrafi złamać i kawał drzewa. Ale to tylko jeden przykład.

Nie chodzi tu jednak, że to kiepski horror, problemem jest że to nijaki film w ogóle. Typowe skandynawskie rozwleczenie fabuły tutaj nie działa, ponieważ ani sami bohaterowie nie są interesujący, ani fabuła nie porywa. Motywy są oczywiście zaczerpnięte ze ‘Stranger Things’ i o ile tam działały z uwagi na to, że było to kino lekkie i przygodowe, tak tutaj jedynie odrealniają świat przedstawiony i sprawiają, że nie da się go traktować na poważnie. I znów, byłoby to akceptowalne, gdyby film był horrorem i straszył, ale na tym poziomie także zawodzi. Oglądając go nie poczułem nic, żadnego strachu, napięcia, niepokoju czy nerwowości; motyw dzieci robiących złe rzeczy jest tak w literaturze, jak i kinie dawno ograny, tutaj nawet nie ma się nad czym rozwodzić. Jedyne co poczułem to znużenie na granicy z zasypianiem. Być może ktoś, kto nie widział w życiu żadnego horroru, albo o osoba wyjątkowo wrażliwa może stwierdzić, że film ją w jakichś momentach poruszył, jednak widz zaznajomiony tak z gatunkiem horroru, jak i z większą liczbą filmów w ogóle, od razu będzie w stanie odkryć, że film jest jedynie wydmuszką, n-tą próbą powiedzenia oczywistych prawd, do tego robiącym to w nieudolny sposób i stawiającym na - zupełnie niepotrzebny w tym projekcie - wątek fantasy.

Jestem chwilę po obejrzeniu filmu. Ukazał się w platformie HBO Max. Pierwszy komentarz wygląda tak, jakbym go sam napisał. Drugi, jest wyjątkowo subiektywny i niepotrzebnie kąśliwy. Akurat tak się składa, że do niedawna można było o mnie powiedzieć "miłośnik horrorów". Od pierwszych pozycji książkowych wydanych w Polsce *"Manitu", "Mgła", itp.) zaczytywałem się po uszy. Równolegle wypożyczałem (takie czasy, DVD a nie kliku kliku) filmy i po pewnym czasie nie było już żadnej pozycji, której bym nie przeczytał, czy nie oglądał.
W związku z powyższym poczułem się wywołany do odpowiedzi. Nadal oglądam sporo pozycji filmowych, jednak znalezienie czegoś, co poniesie zaczęło graniczyć z cudem. Większość "dzieł" to bardziej lub mniej wysublimowana kompilacja wcześniej wytworzonego materiału. A Niewiniątka poniosły. Właśnie ta spiralna struktura, podprowadzanie do tematu i opóźnienia scen, powodowały większe emocje niż jak bym otrzymywał szybkie błyskotliwe uderzenia mające w zamiarze wyzwolenie pierwotnej potrzeby ucieczki (jump scare).
Tak to bywa w życiu, każdy odbiera inaczej. W całej rozciągłości nie zgadzam się z tym, że dedykowanymi obiorcami są tylko osoby scharakteryzowane przez consigliere.
Cieszę się, że to kolejna (w całkiem policzalnym gronie) pozycja która we mnie zostanie na dłużej, a paradoksalnie, w tym przypadku wcale nie jest to miłe. To nie jest film pocieszający,. czy przytulający. Raczej skłaniałbym się ku temu, iż autor (poza innymi intencjami) stara się przekazać rodzicom: patrzcie i nie zakładajcie wszechwiedzy własnej, traktujcie dziecko jak dorośli, ale poprzez pryzmat własnego dzieciństwa. Dla dziecka. wszystko jest możliwe, pamiętamy?