Prawie 1,5 godziny ekranowej zagłady substancji szarej. Ekstremalne doświadczenie parafilmowe, wymagające od widza zarówno samozaparcia, by trwać, jak i sprawnie funkcjonującego mechanizmu wyparcia, żeby szybko zapominać. Po seansie możliwe przewlekłe zaparcia lub rozwolnienia, zależnie od rozszalałego układu humorów. Poniżej drobna próbka kwieciście intrygujących linii dialogowych:

- Za chwilę. Za chwilę tu będzie. Za chwilkę, za minutkę. – Ale kto? – Jak to kto? Nie wiesz? – Co niby miałabym wiedzieć? – To o co pytasz? – Ja? – No przecież nie ja. – Chce stąd wyjść! Gdzie my w ogóle jesteśmy?! – Wszędzie. – Co to znaczy? – Jak to, nie wiesz? – Przecież mówię, że nie wiem! – W takim razie nie mogę ci pomóc. – Dlaczego? – To skomplikowane. On już tu jest. – Kto tu jest? – My. My i on. – Ale gdzie? – Już mówiłam. Tu, wszędzie...