"Destroyer" z Nicole Kidman, podobnie jak i jego ogromny reklamowy plakat jest naprawdę mocarnym obrazem. Cóż powiedzieć o filmie, w którym zawarta jest niesamowita historia o złym glinie, na dodatek ukazana w zaskakujący sposób? Nie można mieć pretensji o zdjęcia, które stoją na wysokim poziomie, ani o dźwięk, niczym z obrazów Alfreda Hitchcocka. Ten ostatni zresztą czynnik zapiera dech w piersiach i świetnie komponuje się z obrazem. Nicole Kidman zmieniona prawie nie do poznania (kapitalna charakteryzacja), gra jak zwykle wybitnie, na kilku równocześnie toczących się płaszczyznach. Wciela się bowiem w rolę policjantki z wydziału kryminalnego, kochanki i matki, a także, co najważniejsze- pionka w mafijnej grze. Oczywiście nie zapominam nadmienić, że jest to opowieść neurotyczna, o przenikaniu się pierwiastka dobrego i złego, jakiej nie zawstydziłby się nawet sam słynny Clint Eastwood. O tym, że w każdej chwili można się zmienić na lepsze i paradoksalnie, nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Sebastian Stan również silnie zaznacza się w tym skomplikowanym scenariuszu. "Destroyer" może do reszty kinomanem zawładnąć, wywołać podskórne napięcie i "łaskotki na duszy". Istnieje bowiem jakaś taka magiczna ponadczasowość w tym obrazie, przypomina stare, brutalne filmy o silnych osobowościach, dla których liczył się cel ponad wszystkim, ale które też potrafiły się nawracać na właściwą drogę. Motyw złego gliny, niby na dobre już wyeksploatowany, ale tu jednak pobrzmiewać zaczyna silną, drażniącą nutą i mało tego, nakręciła go kobieta-reżyser, znana z "Zabójczego Ciała" i "Zaproszenia", czyli Karym Kusama.