Oglądając ten film czułam się, jakby ktoś dał mi scenariusz do przeczytania. Wyznania tych postaci pod koniec stały się już nie do zniesienia. Suche, wyrecytowane, nienaturalne. Cały ten film był jak jasełka w państwowej szkole i nie! To nie komplement, przypadkiem im wyszła taka strukturalna metafora. Żenująca scena z pistoletem rodem z głupkowatej amerykańskiej komedii sprzed 10 lat, tylko że tamte miały swój urok. Stawianie rodaków przed lustrem to zawsze dobry pomysł, ale trzeba umieć to robić.
Fabuła jako taka wymęczona miejscem akcji, które miało dodawać dreszczyku. Pomysł z muzyką grozy mega na plus, super zagranie, szkoda, że wracali do tego motywu akurat jak się przypomniało. Czasem można było się uśmiechnąć, ale na ostatniej scenie to już mi się nie chciało.
To nie tak, że to był zły film. To było coś nowego, miało w sobie zalążki jakiejś wizji. Aktorsko zdarzały się momenty naprawdę świetne. Ten film nie kulał, ale sprintem też się nie popisał, dlatego trudno mi zrozumieć tyle zadowolonych głosów.
Pierwsza scena dała mi nadzieję, że zaczynam oglądać coś świeżego, jakieś dotychczas niewypowiedziane w polskim kinie dylematy. I mogło to tak wyglądać, bo potencjał był, jak zwykle. Tylko z realizacją gorzej.