popieram w 100 procentach Noce i dnie to naprawde cudowna ksiazka polecam wszystkim

tak. ksiazka bardzo ciekawa chociaz współczuje Bogumiłowi, wydaje mi sie za Barbara wcale go nie kochała jedynie była do niego przywiązana. Musiał biedak romansowac. Szkoda że umarł....włozył kozuszek

A ja za troche skoncze 15 lat i ta ksiazka rowniez byla dla mnie niezwykla..A do jej przeczytania sklonil mnie film- glownie dzieki wspanialym aktorom.

a wiesz czemu takie piekne opisy przyrody :D ? HA! bo ona opisywła okolice mojego Kalisza :D

Hej a ja mam takie pytanie.moze troche glupie;p ale czy wszystkie opisywane miejsca,np Serbinow...mozna je powiedzmy "odnalezc" gdzies wokol Kalisza/??czytalam pamietniki Marii Dąbrowskiej i pewne wątki nawiązuja do jej zycia...totez zywie taka mala nadzieje ze i taki Serbinow tez gdzies jest;p pzdr

Oczywiście, że Serbinów istnieje. Jest rodzinną miejscowością Dąbrowskiej i nazywa się Russów. Potwierdzenie masz choćby tu:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Russ%C3%B3w

PS. Książka znakomita.

Mam trochę więcej latek niż Wy, ale na mnie też książka Dąbrowskiej wywarła podobne wrażenie, zwłaszcza jeśli chodzi o wspomniane tutaj opisy przyrody! Coś fantastycznego!
Barbara była piękną kobietą, ale pustą, można powiedzieć, że na swój sposób zepsutą od wczesnej młodości. A Bogumił? Nie potrafię jednoznacznie go ocenić.
Ogólnie Dąbrowska przedstawiła bardzo dobry obraz tego, jak ludzie potrafią się zmienić i przewartościować swoje życie. Nie wiem czy ta pozycja nadal jest w spisie lektur obowiązkowych, ja przerabiałam ją w liceum i czytałam ją z wielką przyjemnością. Podobnie było z "Nad Niemnem" czy "Trędowatą" - tę ostatnią przeczytałam dla własnej przyjemności i zakochałam się w niej :) zwłaszcza w historii przedstawionej przez Mniszkównę. Polecam ją tak samo jak wyżej wymienione lektury :)

Jeśli podoba Wam się tego typu literatura to polecam powieści Marii Rodziewiczówny. "Dewajtis" chociażby. Pean na temat wiejskiego zycia w trudzie i znoju.

Jeśli chodzi o Dąbrowską to ona jakby utożsamia się z córką Barbary Agnisią. Gdzieś przeczytałam, że jej historię i uczucia odwzorowywała na swoich. Więc wspomnienie Serbinowa jest jakby wspomnieniem Russowa. Jak książkę porawz pierwszy przeczytałam jak byłam w piątej klasie, byłam tak pod wrażeniem filmu, że poprostu musiał;am ją przezcytć. Niestety niewiele z niej zrozumiałam. Do książki wróciłam parę lat póżniej (dokładnie w tym roku) i mogę stwierdzić, że była jednym z najpiękniejszych utworów literackich jakie czytałam.

Ja również mam 16 lat i właśnie jestem w trakcie czytania Nocy i Dni. Zarówno książka jak film są fantastyczne.

Też miałam koło 15-16 lat jak czytałam tą książkę - była jedną z moich ulubionych lektur. Film widziałam setki razy i mi się nie znudzi ;) Fajnie, że tyle osób w tym wieku to chwali :)

Postanowiłem odnieść się do kilku wpisów w tym wątku. Zgadzam się z zachwytem nad opisami przyrody, pamiętam, że książkę połknąłem, ale czytałem ją stosunkowo dawno, myślę, że więcej niż 25 lat minęło. Co do Serbinowa, niewiele mnie to interesowało czy istnieje, myślę, że miejsce, które opisała Dąbrowska raczej nie przypomina już miejscowości, która miała być Serbinowem. Zaś stwierdzenie haruki 13 wręcz mnie zdumiało ,,Barbara była piękną kobietą, ale pustą, można powiedzieć, że na swój sposób zepsutą od wczesnej młodości." Barbara była kobietą nie tyle pustą co rozchwianą emocjonalnie, odznaczająca się dużą inteligencją i poczuciem ogromnego patriotyzmu co w tamtym okresie (zaborów) czasu było wręcz obowiązkiem każdej Polki i każdego Polaka. Była bardzo dojrzała, miała wątpliwości co do swoich uczuć wobec Bogumiła ale pomimo tego, że np. mogła spotkać się z panem Tolibowskim, jednak tego nie zrobiła. Żyła marzeniami i ideałami młodości, pomagające jej przetrwać to życie jakże inne od wymarzonego ale kiedy trzeba było okazywała pragmatyzm i ogromny hart ducha. To Bogumił pomimo deklaracji wielkiej miłości okazał słabość zdradzając Barbarę.