Film na szczęście nie jest manifestem klimatyzmu. I słusznie, w Polsce podobna sytuacja wystąpiła w latach 90-tych kiedy zalało Wrocław i okoliczne wsie. Ludzi uratowano, gorzej bywało z dobytkiem ale generalnie nie było takiego chaosu jak w tej bzdurce. No, ale załóżmy, że Brytole nie mają procedur na wypadek kryzysu i latają jak kurczak bez głowy. Wojsko jest po to żeby nękać a ludzie zadeptują się za puszkę mleka. Oki. Na tym tle nasi dziadkowie i babcie wypadli by jak mistrzowie survivalu. Na spłachetku ziemi, którą mają teściowie kobiety (dobrze zagranej przez Jodie Comer moim zdaniem) można było nieźle gospodarzyć. Zwłaszcza, że teściowa przedstawia się jako taka niby prepperka. Dookoła las a jak powiada Kożuchowska chyba w Bezsenności: "Hektar lasu może wyżywić kompanię (i wytruć dywizję)". Rodzina kobiety wydaje się nie znać takich przysłów. Teść, choć posiada strzelbę, to nie widać by używał jej do polowania. Mając pod opieką synową i wnuczka/niemowlę, rejteruje z pomocą w/w broni, która zresztą zaraz się dematerializuje. Bo jeszcze ktoś uznałby, że da się upolować i zjeść dzika lub inną żywinę. O wnykach też nikt nie pomyślał czy nawet o hodowli kur czy, biorąc pod uwagę warunki pogodowe, kaczek ;-) Wiadomo, jedzenie pochodzi ze sklepu albo z wojskowej ciężarówki. Zrozumiałbym, gdyby chodziło o lekarstwo dla dziecka ale dzieciak akurat wydaje się mieć końskie zdrowie. W każdym razie małżonek kobiety, czy raczej małżyk wydaje się być, miękki jak perłopław w środku. Nie wydaje się by podejmował jakieś próby wybrnięcia z sytuacji, która jak się okazuje była przejściowa. Żegnamy go na dłuższy czas by zapoznać się z galerią innych męskich typów. Mamy więc gości, którzy wyjadają kobiecie ostatni posiłek, bezdusznych wojaków, grabieżców czy wreszcie chojraków, którzy w godzinie próby ratują jedynie własne zady. Jest złamany wędrowiec, dzielący się alkoholem z karmiącą matką i niezbyt bystry synuś mamusi, któremu kobieta kradnie samochód. Słowem, słaby wybór. Kobiety wypadają trochę lepiej, choć jedynie towarzyszka podróży, symbolizująca inny wybór, zostaje nam przedstawiona pełniej. Zaradna teściowa ginąc, pozostawia swoich chłopców bezradnych niczym jej świeżo narodzony wnuczek. Z kolei przywódczyni enklawy nie przekonuje do siebie ani bohaterki ani widza. Czemu mają służyć wyspy/enklawy, skoro po dotkliwym kataklizmie państwo odzyskuje kontrolę? Trudno stwierdzić wokół czego gromadzą się członkowie ich społeczności, pomijając już fakt, że przy podniesieniu się poziomu morza to właśnie wyspy stają się pułapkami tak na logikę. Mogę jako widz stwierdzić, że przyjemnie mi się patrzyło na Comer bawiącą się z dzieckiem, walczącą o przetrwanie, wyrażającą różne emocje . To przekonało mnie po raz kolejny do tej aktorki. Cóż zatem 9 dla Comer, 8 dla jej towarzyszki. Dla filmu jako niespójnej, płytkiej wizji rzeczywistości znacznie mniej.