18 lipca 1981 roku wezwano Warrenów do udokumentowania egzorcyzmu ośmioletniego Davida Glatzela (Julian Hilliard). Po sesji obrzędu Ed (Patrick Wilson) i Lorraine (Vera Farmiga) stwierdzają, że tym razem było jakoś inaczej. Ojciec chłopaka mówi, że on już dłużej nie wytrzyma. Egzorcyzm został zatwierdzony i ojciec Gordon niedługo przybędzie. Chłopak jego siostry Debbie Arne (Ruairi O'Connor), który zaniósł młodszego do sypialni stara się go jakoś pocieszyć oraz zmotywować do dalszej walki. Niedługo po zostaniu samemu chłopiec widzi straszne rzeczy i zaczyna krzyczeć. Decyzja o egzorcyzmie zapada natychmiast.

Gdy znoszą Davida na dół na ścianach pojawiają się ślady pazurów a z jego ust wydziela się piana. Ojciec Gordon rozpoczyna to po co przyjechał a inny z obecnych nagrywa to wszystko kamerą. Lorraine doznaje wizji jakby ktoś rzucał urok. Po chwili szyby okien pękają w do pomieszczenia wdziera się silny wiatr, którzy rzuca talerzami i utrudnia widoczność. W pewnym momencie jak wszystko wychodzi spod kontroli Arne Cheyenne Johnson bierze opętanego na ręce i każe demonowi wziąć siebie zamiast ośmiolatka.

Znając dwie poprzednie Obecności ta trzecia jakoś mnie nie zszokowała. W moim odczucia film ten nie jest ani trochę straszny i nie trzyma widza napięciu. Mamy bardzo przewidywalne jump scary. Nie dorasta do pięt dwójce z (2016), bo co miało widza zaskoczyć już zaskoczyło, a dalej jest na jedno kopyto. Ogromnym błędem jest brak skupienia się na głównej antagonistce, wniknięcia w jej rozum i poznania jakichś motywów. Skąd w niej pasja do złego? Samym opętanym blisko do zombich. Możliwym jest, że spadek jakości produkcji jest powiązany ze zmianą osoby reżysera, który jest znany z horroru ''Topielisko. Klątwa La Llorony'' (2019), który jakiś super nie był. Efekty specjalne są takie sobie. Gra aktorska poza Warrenami tak samo. Fabuła bardzo przewidywalna. Moja ocena to 3/10.