Jeden z najbardziej "amerykańskich" filmów wojennych...patos zaczyna się od początku, przy wzniosłych, budujących słowach żołnierza, podczas mijających obrazków wojennych..

Film ma się opierać na faktach, gdzie czterech żołnierzy walczy z talibami, unikając ciągle śmierci, dostając kulki to raz tu, to tam, ale dzielnie dalej idąc, skacząc, strzelając..jeśli to są fakty, to mocno pokolorowane, a sama historia wieje propagandą na kilometr...

...i tu spojlery...

Głupot w tym filmie jest wiele.
*Teren na którym dzieję się akcja przypomina bardziej Kanadę niż Afganistan,
*niezgrany kłócący się zespół profesjonalnych komandosów,
*śpiący dowódca i cały burdel w bazie
*650 metrów dla snajpera to za dużo,
*decyzja o uwolnieniu pastuchów poparta nagonką CNN przy wiadomych skutkach tejże decyzji,
*niedziałający nagle sprzęt satelitarny przy czystym niebie,
*sprawność żołnierzy po postrzeleniu a już po obijaniu się o skały z kilkunastu metrów nie wspominając...
*moc patosu kończącego film sięga zenitu, gdzie dzielnemu żołnierzowi wraca puls z przemówieniem w tle

Nie czytałem książki, ale myślę że film jest mocno pokolorowany i pokazuję idiotyzm całej akcji i szereg beznadziejnych decyzji. Nie wiem, czy miał być tego taki zamiar, aby dziewczyną było przykro patrzeć na śmierć dzielnych żołnierzy. Widzielibyście nasz GROM w takich okolicznościach? Nie sądzę...

Historia to propaganda na 100 %, w filmie wybitnie nie udana. 5/10 za dobre zdjęcia i sceny balistyczne.