Chyba wynika to z tego, że po tym filmie spodziewałam się zupełnie czegoś innego. Do pewnego momentu było nawet lepiej niż dobrze - film puściłam sobie, bo mi się nudziło, nie byłam pewna, czy obejrzę do końca, ale zaczęło się bardzo klimatycznie i z początku nie żałowałam swojej decyzji. Intrygująco się rozpoczęło, było kilka fajnych momentów - na przykład na cmentarzu, gdy ktoś dotknął ramienia bohaterki, czy gdy ona weszła do szatni tych niewidomych kobiet. Miałam wrażenie, że będzie w tym filmie coś paranormalnego, coś z pogranicza jawy i rzeczywistości. Duchy albo i nawet wyobraźnia bohaterki, która kreuje takie, a nie inne obrazy. Natomiast tak naprawdę, po dotrwaniu do końca (ciężko było)... film jest strasznie płytki. Nie wnosi zupełnie nic szczególnego, od pewnego momentu zrobił się przewidywalny aż do bólu (nie dało się chyba nie odgadnąć, że opiekun jest też tym, który ją prześladuje). Ckliwa końcówka może i była czymś w rodzaju "klamry" domykającej całość, ale ta całość wydaje mi się mało wartościowa i interesująca. Nawet pomijając kwestie tego, jak potoczył się główny wątek - bardzo wiele zdarzeń irracjonalnych, bezsensownych, a wręcz kompletnie nielogicznych. Wydaje mi się, że sam motyw tej "niewidzialności" opiekuna był całkiem dobrym pomysłem, który można było ciekawie rozwinąć, ale cała masa absurdów nie pozwoliła mi się na tym skoncentrować. Szkoda, bo miałam duże oczekiwania, co do tego tytułu.