Na początku filmu (wiedząc mniej więcej o czym film traktuje) miałam spore problemy by wczuć się w sytuację uczuciową bohaterów, czułam wręcz lekkie obrzydzenie. Trudno było mi oddzielić ten piękny romans, to silne, bezwarunkowe uczucie od tego jednego słowa: pokrewieństwo. Ale jak powiedziała ich matka w którejś ze scen, medal ma dwie strony i niestety nie zawsze potrafimy zdecydować, która strona jest dobra. Niestety (albo "stety") w miarę oglądania zapominasz o tym jak wielką barierą uniemożliwiającą uczucia jest pokrewieństwo, bo właściwie dlaczego wspólny przodek miałby nam w przeszkadzać w realizowaniu koncepcji własnego szczęścia, pierwszy a czwarty stopień pokrewieństwa, to nie aż tak ogromna różnica. I chociaż sama nie do końca jestem przekonana, wierze głęboko że każdy z nas ma wybór i prawo decydowania jak ma wyglądać jego życie. Jeśli ktoś postanowi je spędzić z własnym bratem za obopólną zgodzą, to chyba i tak lepsze niż zmuszanie to takiego zachowania jak w "Hej skarbie". Dlatego dla mnie film zasłużył na 9, zarówno ze względu na realizację ale przede wszystkim na temat i te manipulację, bo wystarczyło 93min żebym pozwoliła sobie zaakceptować ten związek, może nie zrozumieć, ale spróbować chociaż się zastanowić nad ich skomplikowaną sytuacją emocjonalną, brawa dla reżyserki za odwagę i konsekwencję przy realizowaniu tego dzieła...