Z kadrów wyziera wrażliwość na człowieka, na piękno, na miłość. Ta ostatnia wszkaże chodzi własnymi drogami, chyba dlatego główna bohaterka przez cały film nie wypowie ani jednego zdania do swojego męża. Może to kara za jego zdradę, może świadomość, że to co stało się pod pięknym jesiennym drzewem, nie powinno się stać. Dlatego historia się powtarza, historia w pigułce - wiosna, lato, jesień i zima, tyle że z innym człowiekiem, pod innym drzewem. Ten jeden rok zamknięty w czterch spotkaniach ze skazanym na śmierć zabójcą, odrodzi obie strony. Ona (jak i jej mąż) odkryje się na nowo, zaś zabójca odejdzie spokojny w śmiertelnie zaciśniętych ramionach zakochanego w nim współwięźnia. Nie odchodzi z niczym - dostał na drogę ten ostatni oddech. Oddech 5 minut bez życia.