Można odnieść wrażenie, że ten oddech na samym końcu, tuż przed napisami, się uspokaja.
Hmm, ale czy to nie projekcja wrażenia... bo przecież, identyfikując się z główną bohaterką chcemy, żeby Charlie wreszcie zaczęła oddychać...
Sam nie wiem.

Mnie się natomiast nie podoba to, że morderstwo jest tutaj ukazane jako wyzwolenie. Reżyser przeholował.

To jest efekt kumolowanych emocji, rezyser nie popiera tutaj morderstwa. Ale ukazuje skutki toksycznej relacji, a tym samym oddzialywania rodzicow na psychike dziecka.
Autorka nie wyrazala emocji bo taki wzorzec przekazala jej matka w dodatku ona rowniez nie potrafila okazac wobec ojca negatywnych uczuc ktore niewatpliwie w sobie nosila. Dala sie przyslowiowo za kazdym razem urabiac jak przyjaciolce, a znajomosc ta z czasem przerodzila sie w uzaleznienie. Na mnie osoboscie ogrome wrazenie wywarla scena kiedy bohaterka moze wziac pelen oddech. Mam wrazenie ze te emocje ktore w tamtej chwili ujawnila nie byly skierowane tylko w przyjaciolke ale tez w matke i w ojca. To wszystko co przez lata chowala w sobie w koncu odnioslo tragiczny skutek. Do tego gdyby matka przekazala jej prawidlowe wzorce, nauczyla ja stawiac granice i asertywnie wyrazac emocje nie doszlo by do tego a tak nastpil ich gwaltowny wybuch..
Niemoznosc wziecia oddechu trakcie filmu to manifestacja niewyrazonych uczuc przez bohaterke, ostatnia scena pokazuje ze emocje zostaly wyrazone, szkoda tylko ze za pozno i zaprowadzily do tak tragicznych okolicznosci.

W szkole powinno uczyć się psychologii. Zamordowana była typową manipulatorką, która bawiła się w "zimno-gorąco", sprawdzała na ile może sobie pozwolić (wybaczanie zniewag jest w tym wypadku objawem słabości) oraz tworzyła niestworzone historie na swój temat, aby zaintrygować i skupić na sobie uwagę ofiary. Może gdyby główną bohaterkę ktoś poinformował o istnieniu tego typu mechanizmów psychiki ludzkiej, oraz jak sobie z nimi radzić, do tragedii by nie doszło.