Nie bała się pobawić trochę konwencją i stworzyć coś na pograniczu dramatu i komedii (romantycznej). Całkiem nowatorskie podejście do tematyki śmierci, która dotychczas była poruszana w kinie w sposób ciężki (i moim zdaniem nudnawy), mam tu na myśli filmy a la "Okruchy życia".
Kassell pokazała, że paradoks "cierpieć z powodu śmierci" i "pogodzić się ze śmiercią" paradoksalnie... nie jest sprzeczny sam w sobie!... oraz, że spełniona miłość nie musi równać się frazesowi "i żyli długo i szczęśliwie" - w tym właśnie sensie to nie jest zwyczajna "love story".
Marley miała piękną śmierć - pogodziwszy się z nieuchronnością losu, pokonawszy strach, wśród bliskich, którzy, choć cierpieli, pozwolili jej odejść.
Zabrakło ostatecznego pojednania z tą przyjaciółką w ciąży Renee, która stchórzyła przed trwaniem przy umierającej przyjaciółce oraz "głębszego" dialogu z Bogiem, czy kto to tam w końcu był, bo przecież Whoopi Goldberg zagrała niejako "samą siebie" (super!)...
Udała się Goldie Hawn córka. Kate Hudson jest moim zdaniem świetną aktorką, która mimo swej urody ("słodka blondynka") nadaje się nie tylko do "love stories". Niedaleko pada jabłko od jabłonii - i to jak najbardziej w pozytywnym sensie!