Można to tak zinterpretować, że to nie był jej rzeczywisty pogrzeb, tylko to jak ona by to widziała, w końcu bawi się po drugiej stronie wody i patrzy na nich, więc może to tylko jej wizja? Co do choroby, pokazywano jak niknie, nie wdawano się zbyt w szczegóły jak wygląda człowiek zżerany przez raka, to fakt. Być może chodziło o to by ukazać istotę, nie tyle tego jak się choruję nieuleczalnie, ale jak można się jeszcze cieszyć odrobiną życia, które zostało.

Akcja filmu działa się w Nowym Orleanie, co jest ważne dla zrozumienia idei pogrzebu. Tamtejsza odmiana jazzu jest mocno osadzona w bluesie (a więc muzyce smutku) i spirituals (religijnej), a kondukty pogrzebowe przeobrażają się w tańczące korowody. Jeśli Bóg Marley był czarnoskóry, to sięgnięcie do tej tradycji czarnoskórej ludności miasta jest całkowicie zrozumiałe - zwłaszcza że z Julianem poznała się na koncercie jazzowym, oboje kochali tę muzykę.
A uśmiech na twarzy wcale nie oznacza radości w sercu i bycia w dobrym humorze, naprawdę. Z punktu widzenia krewnych i przyjaciół Marley widzę tę imprezę raczej jak oddanie hołdu kochanej osobie, wypełnienie jej ostatniego życzenia.

Spoko rozumiem, ja bym tak nie potrafiła, nawet uśmiechac się na siłę, dlatego za bardzo tego nie kupuję. Ogólnie film średni, nie zły, ale też jakoś nie super dobry.

Z Julianem poznała się na koncercie? A nie zobaczyli się pierwszy raz w jego gabinecie?

Hm. Po roku tytuł filmu "Odrobina nieba" już mi nic nie mówił :-) Choć oczywiście coś tam pamiętam, ale nie tak dobrze, żeby Ci odpowiedzieć na pytanie. Prawdopodobnie chodziło mi o bliższe poznanie, nie o pierwsze spotkanie.