1. Na początku bandyci napadają na parę, która nie miała przed sobą przyszłości. Facet był dużo młodszy i z pewnością by ją wymienił na nowszy model. Gdyby natomiast jakimś cudem przetrwali, nie byłoby z tego dzieci, albo może jedno, co byłoby zawodem dla rodziny Hindusa, z pewnością liczącej na coś zupełnie innego.

2. Hindus pracował w służbie zdrowia, więc nic do społeczeństwa wartościowego nie wnosił, a raczej odwrotnie - jak każdy pracownik medyczny skupiał się zapewne na wyszczepianiu ludzi i namawianiu ich na różne śmiercioterapie.

3. Główna bohaterka przeżyła atak, dzięki czemu mogła się otworzyć na nowe powołanie. Mogła zamienić dotychczasowe puste życie dziennikarki, produkującej badziewie dla nieambitnego odbiorcy, na życie bohaterki, pracującej dla idei sprawiedliwości, pozbywającej się ludzkiego śmiecia z ulic.

4. W filmie mamy policjanta idealistę, który widzi niedomagania systemu i zastanawia się, czy w momencie próby stanąłby po stronie tak zwanego "prawa", czy po stronie naturalnego poczucia sprawiedliwości. Okazuje się, że i tu zwycięża dobro, bo w momencie próby staje po stronie samosądu, a nie jakichś pseudo cywilizacyjnych bajek o wyższości systemów i monopolów nad trybunałem sumienia.

5. Film kończy się wyznaniem bohaterki, że nie ma powrotu do dawnej "ja", co jest kolejnym przejawem dobra - nie wraca ona do pustego życia, wyemancypowanej, wielkomiejskiej "kobiety sukcesu", lecz dalej będzie robić swoje, mimo, że udało się jej zemścić również na śmieciach bezpośrednio odpowiedzialnych za atak na nią i jej narzeczonego. Czyli wychodzimy tutaj poza poziom zwykłej zemsty i dorastamy do poziomu sprawiedliwości.

6. W sercu bohaterki jest jednak wyryta wieczna strata, gdyż idealizuje ona swoje stare życie, przez co nie ma realnego ryzyka, iż spodoba jej się zanadto nowe. Nie musimy się obawiać, że poczuje zew krwi i oddali się od idei sprawiedliwości, bo raczej traktuje swój stan jako krzyż, a nie sposób na dostarczanie sobie przyjemności. Jakby nie patrzeć, tryumf dobra na każdym kroku.