Ojciec i syn spotykają się w więzieniu. Obaj mają ciężkie wyroki i właściwie życie przegrane. Pozostaje im tylko agresja, za którą skrywają własne lęki, gejowskie skłonności i traumę chłopca molestowanego przez księży, pozostaje przemoc, bezwzględna walka o miejsce w więziennej hierarchii i o przetrwanie, bo chcą się ich pozbyć konkurencyjni rzezimieszkowie albo klawisze próbujący upozorować samobójstwo. Leje się krew. Jest ciemno, coraz ciemniej. Czy coś jeszcze w ogóle może mieć dla nich sens? Czy jest do pomyślenia jakaś sensowna walka o cokolwiek, jakiś przebłysk światła? Szlachetnemu terapeucie-wolontariuszowi uda się sprawić, że na moment młody Eric zapanuje nad swoim gniewem, na moment… Oni, ojciec i syn, obaj już na krawędzi przepaści, coś jednak wywalczą dla siebie i między sobą. Nie uchroni to ich przed dalszym więzieniem ani nie przyniesie żadnego rozwiązania. Więc po co ta walka? Jeśli życie jest więzieniem, to człowiek musi znaleźć sens dla swojej walki poza jego kratami, inaczej ma życie przegrane.