Pomysł wyjściowy niezbyt wyszukany- geje jako Chrystus naszych czasów. Poprzez inność poglądów skazany, pierzem ukoronowany i wysłany na drogę krzyżową. Ale w praktyce Jarman poradził sobie znakomicie, tworząc oniryczny klimat i zasypując nas milionem wizji, które do banalnych nie należą.
Scen wartych zapamiętania tu co niemiara. Sztuka miesza się z lekkim kiczem (obecność nagości i perwersji, motywy z reklam, teledysków), a interpretacja jest niejednoznaczna. Nie wiadomo czy poniewierany transwestyta symbolizuje tu Szymona z Cyreny czy też Marię Magdalenę. Trudno też rozstrzygnąć czy scena z aparatami na początku dotyczy mediów, które gdy tylko wysłuchają twojej historii, zaczną wykorzystywać cię na własny sposób, czy też mówi o bliskich, którzy czasem krzywdzą rodzinę nieświadomi, chcąc jej dobra. Osoby z aparatami mogą być też po prostu grupą, do której należy kobieta w koronie, ale chce ona ją wykorzystywać całkiem anonimowo, stąd też kominiarki i reakcja gdy jeden z fotografów traci swój kamuflaż. Znacznie sugestywniejsza jest scena "cierniem koronowania". Przywódca straży poniża gejów, sam jednocześnie się przy tym brudząc, niszcząc kurtkę i zachowując jak zwierzę- by odebrać komuś godność poświęca również swoją nawet o tym nie wiedząc i w imię ślepej walki sam coś traci. Niewinność Piłata zostaje tu dość słusznie podważona, to ślepiec, który nie zdaje sobie sprawy z własnych decyzji. Obmywa ręce, ale ten gest nic właściwie nie znaczy, skazał bowiem "chrystusa" na męki jedynie przez swoją głupotę, bo mógł wszystko zmienić. Geje tym czasem są przez reżysera przedstawieni stereotypowo, zamierzonym efektem jest iż drażnią czasem nawet widza. Ich inność, aż bije z ekranu, a w imię tej inności zostają skazani na męki. Pozostaje jednak pytanie czy to że ktoś nas drażni, że nie zawsze akceptujemy jego sposób zachowania, to powód do nienawiści. Proste to przesłanie, a jak ciekawie tutaj zilustrowane.
Od strony technicznej jest genialnie- muzyka przez cały czas bije po uszach, kolorystyka zachwyca, ujęcia są dynamiczne, a brak dialogów pomaga w skupieniu się na symbolice. Całość wciąga bez końca i nawet nie zdajemy sobie sprawy kiedy te 90 minut minęło. Warto, bo to na prawdę wielowymiarowe dzieło...