Pomysły tworzenia remake'ów filmów uznawanych za arcydzieła często spotykają się z nieprzychylnymi opiniami. Jednak to właśnie remake obrazu Hitchcocka obejrzałem jako pierwszy i to on jest wciąż bliższy memu sercu.

Krytycy często zwracają w obrazie Hitchcocka uwagę na to, że zbrodnia nie zostaje w nim ostatecznie potwierdzona, a zemsta podglądanego sąsiada nie musi wynikać z chęci ukrycia zbrodni ile z irytacji wywołanej zachowaniem bohatera filmu. Twórcy remake'u postanowili zrezygnować z tej dowolności interpretacji i częściej dają widzowi powody by go upewnić w realności morderstwa. Kosztem dwubiegunowości spojrzenia na historię, zyskujemy realnego wroga dla bohatera filmu, który to wróg może się posunąć do wszystkiego - moim zdaniem to sprawiedliwy układ.

Wielkim atutem młodszej odsłony filmu jest główny bohater - całkowicie sparaliżowany po tragicznym wypadku architekt, który w filmie jest odgrywany przez sparaliżowanego po wypadku znanego aktora Christophera Reeve'a. Dzięki temu zabiegowi film zyskuje dodatkowy wątek - walki sparaliżowanego człowieka o godne życie. Tragedia, która jest wpisana już w historię samego aktora - niegdyś odtwórcę Supermana zdolnego zrobić wszystko, tutaj nie mogącego nawet samodzielnie napić się wody.

Sama fabuła wygląda podobnie jak w oryginale. Dobra historia podglądacza, który nie ma dowodów na popełnienie przestępstwa, ale jest go całkowicie pewien. Może trochę zbyt długa jest końcówka (niepotrzebna łopatologiczna dyskusja o pochodzeniu rzeźb), ale nie wpływa ona zbyt negatywnie na odbiór filmu.

Powiedzmy szczerze - remake "Okna na Podwórze" nie byłby tym samym, gdyby nie rola Christophera Reeve'a. To jego osoba dodaje tej historii dodatkowy ładunek emocjonalny, który przyciąga widzów przed ekrany. Bez niego ten film nie byłby tym samym. Z nim jednak jest to pozycja warta obejrzenia, którą zresztą polecam.
3/5