Nie wierzę, że znowu dałam się nabrać Shyamalanowi. Pomyślałam znowu, o zgrozo, że no halo, koncept świetny, więc czułam się zachęcona. Niemniej sparzona wcześniejszymi doświadczeniami podeszłam z pewną dozą nieufności. Słusznie oczywiście.Jestem zła, bo ten film miał ogromny potencjał, a wyszło jak zwykle. Normlanie spieprzono silny koncept, wyjaśnienie nawet tez spoko, a sceny związane z samym zagadnieniem upływu czasu mocne. Tylko, że pan Shyamalan nie byłby sobą, gdyby nie wstawił pełno mdłych lub crindżowych klisz. Historia zarysowana ciekawie, postacie już mniej. Im bardziej rośnie napięcie, tym głupszy staje się bieg wydarzeń, aż dochodzi do dwóch równoległych scen tak głupich, że w pewnej chwili nie bierze się już tego filmu poważnie. Owe sceny, które miały być przepełnione grozą wypadają komicznie, aż ryknęliśmy w kinie śmiechem, tak że wypada to wprost karykaturalnie. I nie był to śmiech wywołany dyskomfortem i nerwami jak w wiadomej scenie Midsommaru (film grozy również w pełnym słońcu, który zrobił to jak trzeba). Tak, że ma swoje momenty, ale generalnie wyszło słabo. Można za to pograć w pijacką grę Shyamalana i wyjść z seansu na tęgiej bombie. Mistrz zachęcania trailerem, który zawiera najlepsze momenty filmu. Jak ja straaaaaasznie bym chciała, żeby ktoś zrobił ten film jak należy... Mogło by być wybitne. Tymczasem wyszłam wkułwiona. Nie na film, a na siebie, że znowu uwierzyłam, że to będzie dobre.