"Życie prozaiczne to takie, jakim my musimy żyć" - mówi w pewnym momencie rezolutna Annie, córka głównego bohatera filmu (niestety fraza ta ginie w naszym polskim kinowym przekładzie). Na szczęście ta proza szarego życia może niekiedy zostać przerwana dzięki... baśni. Bo baśń jest także i po to, by dać nadzieję i ukazać szarą rzeczywistość w nowych barwach. Jeśli na dodatek bajkowa narracja napotka jakiś "ciekawiejszy" ("couriouser") splot okoliczności, mogą zdarzyć się prawdziwe cuda. Taką właśnie sytuację przedstawia film Neila Jordana i sam staje się baśniową narracją przeznaczoną dla naszego szarego życia, a dla aktorów grających główne role - właśnie tym "ciekawiejszym" i szczęśliwym splotem okoliczności. I jak tu nie wierzyć w cuda? ;)

PS. Wielki plus za zdjęcia Doyle'a (przypomniał mi się "Autor widmo" Polańskiego) i muzykę Kjartana z Sigur Ros (jak zawsze niezawodny!). Aktorzy też się dobrze spisali.