Główny wątek miłosny podobał mi się najmniej. Dlaczego? Oglądając film nie wierzyłam w miłość pomiędzy Onieginem i Tatianą, a przecież opis na odwrocie opakowania płyty zapowiadał wielką namiętność i głębokie uczucie. Może wynika to z tego, że wszystko działo się zbyt szybko? Wierzę w to, że Tatiana mogła pokochać Oniegina nie poznawszy go dobrze, sama pamiętam jeszcze lata nastoletnie, w których fantazje wystarczyły do tego by się zakochać. Na to mi wyglądało na początku filmu. Nie podobał mi się z kolei sposób w jaki reżyser (lub scenarzysta?) postanowił nakręcić scenę, w której Tatiana pisała list. Chodzi mi o te "półsłówka" - "oczy" (CO oczy?), "miłość" (CO miłość?) - nie czułam tego, wolałabym aby został odczytany cały list, żeby oglądający rozumiał z jak wielką namiętnością i pasją Tatiana pisała list. Tylko dzięki scenie, w której rozmawia z babcią wiem, że rozpalała ją gorączka i pochłonięta własnymi uczuciami i myślami nie mogła skupić się na niczym innym. Żałuję również, że nie zostały pokazane lata jakie Oniegin spędził po wyjeździe z wiejskiej posiadłości. Myślę, że byłoby mi łatwiej uwierzyć w tę miłość, gdybym zobaczyła jego męczarnie i samotność na tej wyprawie, będących skutkiem nieobecności ukochanej kobiety.

To co mi się w filmie podobało to ukazanie przyjaźni łączącej Oniegina i Lenskieg, a już najbardziej scena pojedynku. Było tam wszystko: zraniona duma zakochanego Lenskiego, jego złość i smutek zarazem, żal Oniegina po zbyt odważnym wyrażeniu własnej opinii, próba uniknięcia pojedynku, następnie śmierć i rozpacz po stracie przyjaciela. Poza tym scenografia jest cudowna i gra aktorska - szczególnie podobali mi się Ralph Fiennes i Toby Stephens.