Taki jest nieuchronny porządek rzeczy według Oniegina (Ralph Fiennes). Nawet najbardziej płomienną miłość zabije w końcu rutyna, która nieubłaganie wkradnie się w związek dwojga ludzi; po co więc nakładać sobie takie kajdany? Oniegin jest cynikiem pozbawionym złudzeń, który bez umiaru korzysta z przyjemności życia, aby zabić ogarniającą go nudę, na petersburskich XIX-wiecznych salonach bryluje jako bon vivant i utracjusz naśladujący bohatera z powieści Goethego "Cierpienia młodego Wertera" i kpiący z niego zarazem. Na prowincji (sprowadzi go tam śmierć krewnego i odziedziczony po nim majątek) da odczuć sąsiadom swoją wyższość i ciętość języka, ale to jedynie poza światowca, pod którą Eugeniusz ukrywa poczucie pustki egzystencji i nieuchronności śmierci, nieumiejętność znalezienia celu ani sensu w życiu. "Nie żywię tajemnych pragnień, bym mógł się od siebie wyzwolić" - powie, bo nie potrafi bądź nie chce się zmienić nawet wtedy, gdy w jego życie wkroczy Tatiana ("oniryczna" Liv Tyler) - wrażliwa, inteligentna, niezależna w sądach i jeszcze niezmanierowana przez tzw. towarzystwo.
W filmie Marthy Fiennes znajdziemy świetnie napisane, często dowcipne dialogi, eleganckie zdjęcia klasycystycznych rezydencji i dobrą grę aktorską, a przede wszystkim przekonującą i dającą do myślenia historię. Sądzę, że to wystarczy jako zachęta, by poświęcić swój czas na jego obejrzenie.
Mój znajomy napisał kiedyś - "Mnie dywagacje pt. 'och, mógłby się obrazić' nie interesują. Jak się ktoś na mnie obrazi, to wtedy się tym zajmę". "Oniegin" utwierdził mnie w przekonaniu, że nie jest to najlepsza strategia postępowania; wyrządzona komuś przykrość, nawet niezamierzona, może się okazać znamienna w skutkach, a raz wypowiedzianych słów już nie da się cofnąć.