Orzeł kontra rekin Pressbooks

Lily McKinnon (Loren Horsley) jest dziwaczną kelnerką, która nigdzie nigdy nie pasuje. Źle mówi, źle chodzi, źle się ubiera ? wszystko robi źle. Ma za to w sobie sporo optymizmu. Choć nie ma przyjaciół, potrafi być najlepszą przyjaciółką. We śnie i na jawie marzy o romantycznych uniesieniach. Pewnego dnia doznaje olśnienia. Mężczyzna, który każdego dnia zamawia u niej hamburgera, ma nad ustami dokładnie taki sam pieprzyk jak ona. To więcej niż znak. To ciemny, mały, cudowny pieprzyk! Jarrod Lough (Jemaine Clement) jest jednak bardziej zainteresowany jej koleżanką. Nie zawraca sobie głowy dziwną dziewczyną i jej dziwnym pieprzykiem. Jest mistrzem gier wideo! Zawsze pełen determinacji, choć nigdy nie wie, jakie naciskać guziki. Ostatnią dekadę spędził na planowaniu zemsty na prześladowcach ze szkoły średniej. Kiedy tych dwoje spotka się na party pod hasłem ?Przebierz się za swojego ulubionego zwierzaka?, staną oko w oko jako anemiczny rekin i wyleniały orzeł. Lily poświęci wszystko, aby zdobyć swojego wyśnionego orła? Stanie się wiernym pomocnikiem Jarroda, który całe życie szykuje się do wielkiej walki ze szkolnym wrogiem. Będzie towarzyszyć mu w podróży do rodzinnego miasta, nawet jeśli okaże się, że w namiocie pewnego dnia zabraknie dla niej miejsca. I choć orzeł nie poleci tak wysoko, jak planował, okaże się, że Lily i Jarrod pasują do siebie, jak... robaczywe jabłko i ogryzek.

Tytuł filmu Orzeł kontra Rekin, nawiązuje do nazw ulubionych zwierząt głównych bohaterów. Film był kręcony w okolicach Wellington (Nowa Zelandia), ale historia, którą opowiada, jest uniwersalna. Od dawna interesowali mnie bohaterowie, którzy muszą zmagać się ze swoim otoczeniem. Choć żyją w społeczeństwie, są jednak na jego peryferiach. Postacie Lily i Jarroda to właśnie takie osoby, niezbyt mile widziane w gronie, ale jednak tolerowane ? mówi reżyser filmu Taika Waititi. Zdjęcia do filmu rozpoczęły się 1 listopada 2005. To było bardzo intensywne pięć tygodni spędzonych na przystankach autobusowych, podwórkach, plażach. Od tapet po sznury do wieszania bielizny, hamburgery i hoola hop ? scenografia i rekwizyty były zwodniczo proste, pozwalając aktorom być w samym centrum. Chcę, by gra aktorska była prawdziwa. To właśnie małe pauzy, spojrzenia, niezauważane w codziennym życiu niuanse mówią nam wszystko? ? tłumaczy Taika. Orzeł kontra Rekin to opowieść stworzona na podstawie scenariusza Taiki oraz pomysłów aktorki Loren Horsley, która stworzyła i zagrała postać Lily McKinnon. Loren wcielała się w postać Lily. Wzięłam ją na próbny spacer ? nikt nie chciał być blisko niej ? mówi Loren. Lily stanęła przed prawdziwym jury i wygrała. Rolę Jarroda Taika powierzył aktorowi o wrodzonej zdolności odgrywania wrodzonej głupoty ? Jemainemu Clementowi. Postać Jarroda wymagała kogoś, kto potrafiłby wywołać śmiech i jednocześnie zdobyć ludzką sympatię. Orzeł kontra Rekin to projekt finansowany przez New Zealand Film Commission i współfinansowany przez Unison Films w Nowym Jorku. Głównym założeniem producentów było, aby wszystkie aspekty filmu oddawały intymny charakter historii. Prosty scenariusz bardzo trafnie pokazuje skomplikowane charaktery bohaterów. Czasem wydaje się, że zupełnie odstają od świata. O to właśnie chodzi. Orzeł kontra Rekin nie rozpieszcza bohaterów. Są tym, kim są, a ich podróż spokojnie się toczy. Po prostu wskoczyli do nieodpowiedniego autobusu i zapomnieli powiedzieć o tym kierowcy.

W życiu zdarzają się ludzie, którzy są po prostu dziwni. Wszyscy znamy takich osobników. Wydaje się, że nigdzie nie pasują. Są lekceważeni, choć tak naprawdę są bardziej prawdziwi niż wielcy bohaterowie rodem z Hollywood. Ten film jest właśnie o nich. By niezauważeni w życiu, choć raz mieli szansę zaistnieć na dużym ekranie. Orzeł kontra Rekin narodził się dzięki Loren Horsley, która nosiła w sobie postać Lily. Sięgnęła do lat młodości, do najbardziej dziwacznych i wstydliwych momentów swojego życia. Pomyślałem, że byłoby wspaniale uczynić taką postać centralnym bohaterem filmu. Problem Loren polega na tym, że ona jest niewiarygodnie życzliwą osobą i potrafi wytrzymać każde gówno, pozostaje niewzruszona wobec wszelkich przeciwności losu. Ta cecha, stała się jedną z głównych cech Lily. Lily jest naprawdę dziwna, ale jest w niej coś magnetycznego. Nie jest pewna siebie, ale z drugiej strony jest, bo Lily tak samo spokojnie reaguje na rzeczy dobre i złe. Tak właśnie zaczyna się Orzeł kontra Rekin ? mnóstwo złych rzeczy przytrafia się komuś, kto na nie zupełnie nie zasługuje. To była trochę taka zabawa ? jaka jest najgorsza rzecz, jaką dziś Lily zafundujemy? Najdziwniejsze jest to, że wcale nie musieliśmy daleko szukać. Wystarczyło, że uruchomiliśmy swoje własne wspomnienia, przypomnieliśmy sobie, co przydarzyło się przyjaciołom. Te najbardziej absurdalne rzeczy paradoksalnie były właśnie prawdziwe. Im bardziej angażowaliśmy się w tę zabawę, tym bardziej zaczęliśmy sobie zdawać sprawę, że tak naprawdę chcielibyśmy ochronić Lily. Zaczęliśmy chcieć dla niej tego, co najlepsze i wreszcie zadaliśmy sobie najważniejsze pytanie: w jakiej osobie Lily mogłaby się zakochać? Gdy zastanawialiśmy się, jaki to byłby typ faceta, po prostu szukaliśmy najgorszych cech, jakie mają wszyscy mężczyźni, których znamy, a potem zebraliśmy je do kupy ? tak powstał Jarrod. Mógłbym więc powiedzieć, że Orzeł kontra Rekin jest poważnym studium psychiki ludzkiej, ale tak naprawdę jest szczerym portretem nas samych. Różnica pomiędzy pracą nad tym filmem a pracą nad moimi wcześniejszymi filmami krótkometrażowymi polegała na tym, że w tym przypadku zabawa trwała dłużej. Oczywiście była również pewna presja, żeby zrobić coś dobrego po sukcesach krótkometrażowych filmów Two Cars One Night, Tama Tu.(...) Pracowałem nad pełnometrażowym projektem ? Choice, który byłby kontynuacją Two Cars One Night, które zrobiłem dzięki Sundance. Ale praca nad nim mogłaby potrwać nawet rok. A my chcieliśmy zrobić coś od razu. Sundance szukało wtedy ciekawych scenariuszy, więc spytałem, czy mógłbym zrobić również projekt Orzeł kontra Rekin. Zgodzili się. Postanowiliśmy zrobić niskobudżetową, wdzięczną historię. Do moich ulubionych scen należy scena walki, scena kolacji i wszystkie sceny zbiorowe, bo wtedy można zobaczyć całą galerię postaci. To jest to, co kocham najbardziej ? same postacie, a niekoniecznie to, co się im przytrafia. Są jak klocki, które musisz poukładać. Z całą pewnością to humor tworzy ten film. To, co nazywam inteligentnym nowozelandzkim humorem. Jest bardziej subtelny niż oczywisty, ale ludzie z całego świata, którzy się z nim spotykają, od razu wiedzą, o co chodzi. Mogą śmiać się w nieco innych momentach, ale to potwierdza moją tezę, że nasze opowieści bawią ludzi wszędzie. Chcę robić filmy, z których Nowa Zelandia może być dumna. Nie ograniczam się tylko do Nowej Zelandii, ale chcę czuć, że mój kraj ma film, który jest o nim, z którym może się utożsamiać. Jeśli sami będziemy dumni ze swojej pracy, z pewnością będzie ona cenna również dla innych.