Moment gdy zdejmuje kominiarkę i wkłada okulary, to jest niesamowite. Widz jest nakręcony, że to musi być straszny typ - pewnie blizny na twarzy i zajechany życiowy zgred, a tu taki "urzędas z poczty w piksach". Kapitalny moment, oczywiście Nicolas jak w każdym filmie po prostu "gra". Widać to przejęcie, gdy wyobraża sobie, że na miejscu tych dzieci mogłaby być jego córka, widać to przejęcie, widz dzięki temu wczuwa się w film, jest kimś bliskim Nicolasa. To jest różnica między polskim, a amerykańskim kinem, wyobraźcie sobie Adamczyka lub Karolaka grających takiego detektywa :)