Po tym czego doświadczy Tom Welles zmierzając się z brutalną i niewytłumaczalną prawdą, już
nic nie będzie dla niego takie samo jak przedtem.
Ale najpierw może trochę o samym filmie, bo warto o nim napisać coś pochlebnego.
W teraźniejszych czasach kina, ciężko doszukać się intrygującego, a zarazem interesującego i
niecodziennego scenariusza, nie tylko w kategorii thriller. ''8 milimetrów'' to dosyć specyficzny
obraz o którym szybko się nie zapomina. Zresztą dziś większość z produkcji odchodzi szybko w
niepamięć.
Film Joela Schumachera może i nie jest jakąś ekranową bombą, nawet jak na minione
stulecie, ale swój klimat i solidnie prowadzoną fabułę posiada.
Mimo obszernych ilości drugoplanowych postaci, role te nie pozostają tylko i wyłącznie nic nie
znaczącymi epizodami. Śmiem twierdzić, że bardziej mogą zakorzenić się w umysłach widzów,
aniżeli główny protagonista, prywatny detektyw Tom, chociaż i jemu trudno coś zarzucić.
Zarówno Gandolfini jak i Phoenix czy Stormare, tworzą kreacje nietuzinkowe, ale przede
wszystkim bardzo istotne dla przebiegu sprawy. Są mocno wyraziści, dobrze nakreśleni.
Pomiędzy ohydnymi i mrocznymi zakamarkami ich nędznej egzystencji, znalazł się on, facet
któremu trudno pojąć ''dlaczego?'' i ''w jakim celu?''.
Akcja filmu może raptem tylko w dwóch momentach toczy się mozolnie. Cała reszta to
opowieść, która systematycznie odkrywa coraz to nowsze ciekawostki i zmierza punkt po
punkcie ku finalnej rozgrywce.
Trzeba też przyznać, że dzieło Schumachera jest bardzo sprawne technicznie.
Udane kadrowanie, ciekawe zdjęcia, sprawne oko operatorów kamer, dźwięk, czy w końcu
urozmaicona i niebanalna ścieżka dźwiękowa, sprawiają jeszcze większą ''radochę'' w
oglądaniu.
Od chwili gdy na drodze Toma staje Max, koleś z kosmiczną fryzurą na głowie, historia zaczyna
maksymalnie wsysać w paskudną tajemnicę, a detektyw dosłownie przesiąka problemem na
wylot. Jego umysłowi ciężko przyswoić to czego jest świadkiem. Wciągnięty w wir wydarzeń, nie
potrafi, ale też i nie chce się zatrzymać.
Słowa uznania należą się tu także Nicolasowi Cage. Niektórzy zarzucają mu brak charakteru w
odtwarzanej postaci, że źle został dobrany do roli w której do końca się nie odnalazł.
Według mnie jednak całkiem dobrze oddał wizerunek zwyczajnego gościa, który wchłonął się
w świat zła, w świat mu obcy, w świat kompletnie nie pasujący do jego natury.
Jego złość, strach i przerażenie nie były wcale wymuszone. Ukazał całkiem przyzwoicie swoje
wewnętrzne rozbicie i ból jaki go przeszywał. No, ale każda opinia jest przecież inna.
Tak samo zarzucano mu zły tok myślenia i popełnianie błędów. Ale dzięki temu nie mieliśmy
do czynienia z jakimś superhero, a zwykłym facetem, którego przerosła sytuacja w której się
znalazł. Bo prawdę mówiąc znalazł się w niewłaściwym miejscu wśród niewłaściwych ludzi.
''Osiem milimetrów'' tak czy inaczej to solidny kawałek kina, bez zbędnych fajerwerków, a dziś o
dobry thriller/ kryminał cholernie trudno. Za świecą takich się szuka.
7/10 wystawione przeze mnie, to sprawiedliwa ocena. Jakby nie patrzył, opłacało się poświecić
dwugodzinny czas na ten seans.