Myślę, że to co jest w tym filmie najciekawsze i najważniejsze, to nawet nie samo ukazanie problemów Afryki (choć to oczywiście również), ale oddanie stosunku Zachodu do dyktatury Amina i szerzej - do wszelkich podobnych zjawisk w postkolonialnej Afryce. W postaci Nicholasa Garrigana kumuluje się jak w soczewce cała naiwność i bezmyślność, a przede wszystkim ciągłe oszukiwanie się Zachodu w imię własnej wygody i spokoju sumienia. Spokoju okupionego życiem ofiar takich reżimów jak ten stworzony przez Amina, który przecież doszedł do władzy przy poparciu, lub cichym przyzwoleniu niektórych krajów zachodnich i obojętności innych.
Nie znajdziemy tu szczegółowych opisów barbarzyństwa Amina. Nie znajdziemy epatowania okrucieństwami popełnianymi przez jego funkcjonariuszy. Dyktatora Ugandy i stworzony przez niego ustrój oglądamy bowiem oczami człowieka zapatrzonego w Amina, do pewnego stopnia zafascynowanego nim, a zatem ślepego i głuchego na niepokojące sygnały i ostrzeżenia. Tragedia Ugandy rozgrywa się gdzieś obok Garrigana, który nie potrafi, a może też nie chce jej dostrzec, ogłupiony i manipulowany przez swojego chlebodawcę.
Na osobny akapit zasługuje naprawdę wybitna kreacja Foresta Whitakera. I nie mam na myśli tylko jego wczucia się w rolę i starannego przygotowania się do niej pod względem oddania gestów, czy akcentu swojego bohatera. Po prostu obserwując Amina wiemy, dlaczego Garrigan mu uległ, ale jednocześnie wiemy, że popełnił wielki błąd. Amin jest na przemian jowialny i budzący grozę. Potrafi być serdeczny i dowcipny, ale gdzieś podskórnie czuć, że jest nieobliczalnym psychopatą, potworem. Whitaker fenomenalnie oddał całą przewrotność, szaleństwo i zło tkwiące w tym człowieku.
Bardzo interesujący, niepokojący, a przy tym świetnie zrealizowany film, który - niestety - pewnie jeszcze długo będzie aktualny.