Jest nieźle, ale trochę za dużo w tym formy, a za mało treści. Film trochę przesadnie stara się udawać, że jest czymś więcej, niż jest w rzeczywistości. Oczywiście, jest to ładnie nakręcone, są pewne oryginalne ujęcia i jest w tym jakaś pomysłowość. A jednak w większości scen za dużo jest wszystkiego na raz. Dynamiczny montaż czasem jest zbyt… dynamiczny, a w tej kontrastowej muzyce bywa za dużo… Można się w tym poczuć jak w teledysku. Zabrakło mi jednak odrobiny wyczucia, bo taka forma przekazu na dłuższą metę męczy. Poza tym, choć mimo wszystko nie da się temu filmowi odmówić uroku i ciekawej palety barw, to z drugiej strony, wygląda to trochę… kiczowato przy takiej „Suspirii” Dario Argento, z której tak wiele czerpie.

A jednak to dalej całkiem udane, wciągające kino. Nawet jeśli historia gdzieś w połowie filmu trochę się ślimaczy, to końcowy twist wynagradza wszelkie niedociągnięcia. I tak, owszem, nawet mimo tego twistu, fabuła nie należy do jakichś oryginalnych, a fani horroru zjedli już na tego typu historiach zęby. Ale przynajmniej ta tutaj odegrana jest bez większych „wpadek” czy nielogiczności, a wraz z całą tą szatą graficzną i niebanalną formą powoduje, że jednak film zostanie na jakiś czas w pamięci. To również za sprawą świetnej gry aktorskiej, szczególnie pary młodych aktorek, odgrywających najważniejsze w tym filmie role. Aspekty horrorowe pełną parą przebijają się dopiero w drugiej połowie filmu i muszę przyznać, że też są solidne. Są tu co prawda tanie chwyty, ale jest też niejeden dobrze przemyślany straszak i super klimatyczne, niepokojące kadry.

Nie dołączę do grona wielkich entuzjastów tego filmu, ale z drugiej strony rozumiem, co widzom się w nim podoba. Myślę zresztą, że jest to taki miszmasz gatunkowy, że… chyba każdy znajdzie w nim coś dla siebie.