PIĘKNA to Wong Chia Chi, studentka i działaczka podziemnego ruchu oporu w okupowanych przez Japończyków Chinach, BESTIA to pan Yee, oficer chińskiego wywiadu, który podejmuje współpracę z marionetkowym rządem podległym najeźdźcy i staje się odpowiedzialny między innymi za zwalczanie wszelkiego oporu wobec "legalnej" władzy. Gdyby nie wyniszczająca wojna ich drogi prawdopodobnie nigdy by się nie spotkały, jednak, jeśli wierzyć w przeznaczenie, od początku byli jak dwie niczego nieświadome planety wędrujące po przecinających się orbitach wprost ku nieuniknionemu zderzeniu. Ona ma go schwytać w "pułapkę swojego ciała" grając rolę pani Mak, wyrafinowanej żony bogatego biznesmena; on, ostrożny i nieufny, jej jednej uwierzy, tylko przed nią na krótko będzie zrzucał maskę pana Yee, człowieka zimnego, całkowicie pozbawionego uczuć i emocji. Jest coś fascynującego (wręcz hipnotyzującego) w ich wzajemnym oddziaływaniu od pierwszego przelotnego spojrzenia, aż do spojrzenia ostatniego, rozszerzonymi źrenicami, gdy pada tylko jedno słowo - "uciekaj", słowo - wyznanie, ocalenie i wyrok śmierci.

Przyznam, że jeśli miałam pewne wątpliwości, czy film Anga Lee jest do końca udanym projektem, to po drugim seansie rozwiały się one bez śladu. Niemal w każdym rozwiązaniu fabularnym widać tu inteligentne decyzje reżysera, który utrzymując film w spokojnym, eleganckim klimacie amerykańskich melodramatów z lat 40-tych (Wong ogląda je tez chętnie w kinie, między innymi niezapomnianą "Casablancę"), jednocześnie w ramach uderzającego kontrastu komponuje sceny erotyczne czerpiąc z naturalizmu, behawioryzmu, sensualizmu. Kiedy zastanawiałam się, gdzie już wcześniej spotkałam się z tak silnym zaakcentowaniem cielesności jako źródła rozkoszy i bólu o intensywności szalejącego pożaru, pomyślałam o "Nanie" Emila Zoli, filmach Patrice'a Chéreau , brazylijskiej "Madame Sata", obrazach Caravaggia, zmysłowości argentyńskiego tanga... To tak, jakby z lodowców Antarktydy przenieść się wprost do dusznej i wilgotnej amazońskiej dżungli, lód topnieje od gorąca rozpalonych zmysłów, narzucone przez rozum surowe zasady kruszą się i spływają jak kra po rzece, odsłaniając gwałtowny nurt życia. Dwoje ludzi, którzy (świadomi, że istnieją "podszyci wielkim wiatrem, przesądzeni") doskonale "wiedzą, co to takiego jest chwila, och bodaj jedna jakakolwiek ZANIM", zanim nastąpi to, co nieuniknione. Chwila utkana z przyspieszonych oddechów, chwila całkowitego zatracenia i zapomnienia; chwila, w której nie ma już dychotomicznego podziału na prawdę i jej pozory. Wspaniale jest to zagrane przez Tony'ego Leunga i Wei Tang. A oprócz tego mamy jeszcze chociażby doskonałe, pełne aluzji dialogi, które dopiero po kolejnym seansie odsłaniają w pełni bogactwo znaczeń. To film, do którego warto i chce się wracać.

- Nie powinnaś być taka piękna. Myślałem dziś o tobie. Mój sekretarz stwierdził, że jestem roztargniony. Składał mi raport, a ja widziałem tylko ruch jego warg. Żadne słowo do mnie nie dotarło.
- On pragnie posiąść nie tylko moje ciało. Wślizguje się do mojego serca jak wąż. Wpuszczając go, staję się jego niewolnicą. (...) Sprawia, że moje serce krwawi w agonii...

Wiem, że mój komentarz jest zbyt impresyjny i poetycki, ale tak właśnie odebrałam ten film - impresyjnie i poetycko, co (wziąwszy pod uwagę jego zwartą fabułę i nawiązania do naturalizmu) można uznać za paradoks. Tytuł komentarza to fragment wiersza "jestem dla ciebie czuła..." Haliny Poświatowskiej, pozostałe cytaty pochodzą z utworu "Monolog dla Kasandry" Wisławy Szymborskiej.